Nieuwe grenzen

Ongemerkt heb ik gisteren de Camino Primitivo verlaten en ben ik op de Camino del Norte beland. Ik had gedacht de bewegwijzeringspaal op de spitsing te herkennen, waar ik elf jaar geleden nog stond te twijfelen wat te doen. Ik wilde toen zo graag de Primitivo lopen, maar in die fase van mijn tocht leek het niet haalbaar. Met spijt in mijn hart – en achteraf heel terecht – ben ik rechtdoor gelopen richting Gijón. En nu heb ik het gedaan! De Camino Primitivo ligt achter me en ik ben er trots op. Het was heftig en fysiek zwaar, maar mijn voeten doen het goed, mijn benen zijn sterk geworden en met het afdalen heb ik mijn knieën amper gevoeld. Er is een nieuwe energie gekomen.

Ik merk dat nu de zware klimmen achter de rug zijn mijn lichaam langzaam aan het uitrusten is. Op het wat vlakkere terrein loop ik meer ontspannen en sneller. Ik loop langere stukken achter elkaar en hoef niet meer continu aandacht te hebben voor de grenzen van mijn lichaam en het herstel na een wandeldag.

Nu er minder energie nodig is voor het fysieke ontstaat er ruimte voor sociale contacten. Al een aantal dagen verkeer ik steeds in leuk gezelschap. De laatste week heb ik vier keer samen met anderen gegeten. Of de voertaal Engels, Nederlands, Duits of Frans is maakt niet uit. De ene keer is er plezier en de andere keer ontstaan persoonlijke gesprekken. Toch merk ik dat ik nog snel tegen de ‘prikkelgrens’ aanloop, vooral in groepen. Zo was ik gisteren in een heel leuke herberg, waar de hospitalero voor de elf gasten een grote pan paella maakte, de was deed en ons cider leerde schenken. Ik kwam als tweede aan en heb ruim anderhalf uur zitten praten met de Nederlander die er als eerste was. Zo’n gesprek geeft me dan energie. Maar als de herberg voller wordt begin ik energetisch leeg te lopen. De kakofonie tijdens de maaltijd is dan echt over de grens. Vanmorgen zat ik bij het ontbijt wat glazig voor me uit te staren. Hoe fijn is het dan als de hospitalero even een hand op mijn arm legt en vraagt ‘Gaat het wel goed met je Ange?’. Dat doet me goed, maar het gaat inderdaad niet best met me. Ik moet opnieuw goed voor mezelf zorgen. Mijn idee was om een halve dag te lopen en een middag te hebben om bij te komen. Het plan mislukt, want de herberg opent pas in drie uur. En vier uur wachten zie ik niet zitten. Dus is het toch weer een wandeldag van rond de twintig kilometer geworden, maar wel eindigend met een eigen pensionkamer. De stilte doet me goed.

Tot een volgende blog! Groet Ange

Wil je geïnformeerd worden als die verschijnt, schrijf je dan in via https://www.klankenruimte.nl/innerlijk-pelgrimeren/

Korte dagelijkse berichten en foto’s kun je lezen op Polarsteps: https://www.polarsteps.com/AngevanOmmen/6470904-pelgrimstocht-2023

Als je mijn tocht wil sponsoren kan dat via deze link: https://www.klankenruimte.nl/innerlijk-pelgrimeren/