Ballonnen en een huilbui in de derde week

Na een hele zware tweede week begon ik zenuwachtig aan de derde week. Nóg zenuwachtiger, met als gevolg, hoofdpijn, zere nekspieren en verkrampte spieren, alles zat “vast”. Erger vond ik dat niet alleen mijn spieren en lijf zeer deden maar dat ook mijn hart en ziel pijn hadden.

Het eerste gesprek was bij de fysiotherapeut en hij vroeg hoe het vorige week geweest was. Op mijn antwoord dat ik het héél zwaar had gevonden, knikte hij en zei verder niets. Toen gebeurde wat ik me niet echt had voorgenomen: ik begon te huilen. Behoorlijk verkrampt en hij (de fysiotherapeut) zei niks, deed niks, en ik bleef huilen. Pffffffffffffff……… na een paar minuten zei hij: het is ook pittig. Dit is je derde week pas en het zou vreemder zijn als je er doorheen walste. Ik ben blij dat je lijf zeer doet (aldus de fysiotherapeut) Nou, gaf ik al hik-snikkend aan: ik niet! Voor ons als artsen is het een signaal dat het niet goed gaat met je lichaam en daarom ben je hier. Oké….. de bui zakte af en de ergste spanning trok wat weg.

De tweede sessie was bij de maatschappelijk werker en die gaf me huiswerk mee.

Daar ben ik niet zo blij mee. Kon ik mij nu na de donderdagen wat ontspannen en proberen de boel wat los te laten, hetgeen overigens pas lukte na ruim een dag, geven ze me nu ook nog opdrachten mee. Zodoende blijf ik in het proces van denken aan en denken over. Confrontatie alom en niet alleen tijdens de dagen dat ik op moet draven in het revalidatiecentrum. Maar goed: alles voor het goede doel. Wat is het goede doel trouwens? Ben ik dat?

De psycholoog gooide er ook nog een schep boven op en ik moest mijn angsten en pijnen benoemen. Daarna gingen we de strategieën opschrijven die ik nu hanteer met daaropvolgend de vraag of ze werken. Op korte termijn en op lange termijn. Daar werd ik niet vrolijk van.

Ik gaf aan dat ik bang ben om de controle te verliezen en niet weet wat dat met mij gaat doen. Ze gaf me als antwoord: Wij gaan je leren met controle te bewegen richting het loslaten van je angst

Bij thuiskomst trof ik een hele leuke verrassing. Ik gebruik dit nu als voorbeeld in mijn proces van angsten overwinnen en loslaten en kijken wat er gaat gebeuren. Kán ik mijn angst overwinnen om in mijn hart te kijken welke spanningen – emoties – angsten er zijn zodat ik dáár mee aan de slag kan gaan? Ik ga het proberen in de hoop dat het net zoveel vrijheid en blijheid geeft als bij het openen van deze doos. Ik vind het nu nog heel spannend en ik vraag jullie om hulp en gebed. Ook al ervaar ik Gods nabijheid: makkelijk is het niet.