Sarcoïdose Blogs

Sinds ik zo’n vier jaar geleden voor het eerst een fikse oogontsteking kreeg waarmee ik de oogarts – en mijzelf! – voor een groot raadsel zette, heb ik al heel veel artsen gezien en gesproken. De ontsteking in mijn oog was zo heftig en “raar”, zelfs voor oogartsenbegrip, dat er alom geredeneerd werd dat er meer aan de hand (oog) moest zijn.

Om die reden stuurde mijn oogarts mij door naar de longarts en internist. Ik hoef jullie niet uitgebreid te vertellen in welk circus je dan terecht komt. Op een gegeven moment moest ik wekenlang 2 tot 3x per week naar het ziekenhuis.

Wonderlijk genoeg had ik elke keer rijders, want mijn zicht was maar 15% en dat is een beetje te weinig om auto te rijden. Tenminste, veilig voor andere weggebruikers. Ook had ik er geen moeite mee om week in week uit uren in verschillende wachtkamers te vertoeven. Goed voor het sociale leven, maar daarover een andere keer meer.

Nu is het artsenbezoek sinds de sarcoïdose stabiel is, gereduceerd naar 1 x per 2 maanden naar de oogarts en de longarts eens per halfjaar. Het vreemde is en dat is mijn vraag aan jullie: ik ben nu veel gestrester dan in het begin. Ik weet wat er komen gaat bij de artsen, meestal niets bijzonders, de gebruikelijke controle en that’s it. Maar nu…. Neem nu deze week, ik “moet” weer en ik zie er als een berg tegenop. Ik ben onrustig, gespannen en ten diepste wil ik niet!

Als ik er over nadenk kom ik tot de conclusie dat de rek er uit is bij me wat artsen-ziekenhuizen-onderzoeken betreft. Dit zorgt er ook voor dat ik voor andere kleine dingen ook al niet meer naar de huisarts wil. Bang dat hij me doorstuurt voor wéér een test of iets dergelijks.
Het lijkt wel of de rek er uit is. Herkenbaar of stel ik me aan?