Hebben wij een ‘voorsprong’? #omdenken Weet je? Ik heb al…
Vannacht droomde ik dat ik onderstaande brief had verstuurd:
“Via het UWV ben ik bij u terechtgekomen. Er was daar nl. een keuringsarts die aangegeven heeft dat – en ik citeer- er nog wel enige winst te behalen is voor mevrouw de Jong door middel van een revalidatietraject. En dan heb je als werkgever en weknemer dit advies op te volgen wil je geen sancties aan je broek krijgen Na een screening van drie weken, die niet echt aangenaam waren (understatement) was het team ook van mening dat ik er baat bij zou hebben. Dus ik kwam op een wachtlijst.
Eerst was ik nog zo naïef dat ik elke keer als ik een afspraak had bij arts-tandarts-vakantie o.i.d. dat ik dat direct aan de planning doorgaf, want daar had u om gevraagd zodat ze rekening konden houden met mijn afspraken.
Inmiddels ben ik daar mee gestopt. Na drie maanden ruim op de lijst te staan, vraag ik me af of dit nog wel zin heeft.
Tijdens de screening had ik mijn grote twijfels. Deze had ik m.n. t.o.v. de fysiotherapeut en de psycholoog. Ik kreeg niet helemaal helder (of helemaal niet helder) wat zij voor mij zouden kunnen betekenen. De ergotherapeut dáár zag ik heil in en had ik in deze drie weken zelfs al dingen van geleerd en baat bij. Maar zoals gezegd: de fysiotherapeut en psycholoog, riepen grote vraagtekens bij mij op.
Nu ruim drie maanden verder is mijn mening veranderd. De onzekerheid veroorzaakt labiliteit bij mij en het wachten duurt en duurt maar. Het zwaard van deze revalidatie dat boven mijn hoofd hangt wordt steeds groter en veroorzaakt de nodige stress. Deze stress zorgt voor verkrampingen in mijn schouderbladen en rug en af en toe zelfs hartkloppingen. Dus: kom maar op met die fysiotherapeut!
De psycholoog zou ik graag willen spreken over hoe om te gaan met het wachten op iets wat onvermijdelijk is en waar ik als een berg tegenop zie en maar duurt en duurt en duurt….
In afwachting van uw reactie,
Groet ik u”