Sarcoïdose Blogs

Het vonnis is geveld

Het heeft me twee weken gekost om een beetje bij te komen van de drie weken screening. Als ik ergens voor ga, ga ik er de volle 100 % procent voor en geef ik me helemaal. Misschien wel teveel. Maar ik heb en had met deze screening zoiets van: ze moeten wel een eerlijk en compleet beeld van mij krijgen zodat ze een goed en weloverwogen besluit kunnen nemen.

Dus alle vragen, hoe raar en vreemd ook in mijn ogen en oren (“bent u weleens vergiftigd?!”) heb ik dus naar eer en geweten én met de nodige humor soms, beantwoord.

Inmiddels heb ik het “vonnis” binnen: Ze zien het wel zitten met mij en willen aan de slag!

Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet goed weet of ik hier blij mee moet zijn of niet. Vooralsnog voelt het als een “vonnis” en zie ik er als een berg, nee meer als het Himalaya gebergte tegenop. Dit komt ook omdat ik heel verschillende reacties lees en hoor op mijn vraag over de resultaten en ervaringen van zo’n revalidatietraject. Hele positieve én hele negatieve.

Mijn grootste struikelblok is….ANGST! En die angst komt voort uit: ik heb er géén controle over. Ik ben zo’n mensje dat graag precies van te voren weet wat er komt, wát gaat het met me doen? En de ervaring in de screening weken hebben mij al geleerd dat ik, áls ze zo door blijven vragen dat er dan ergens diep van binnen bij mij iets geraakt wordt waarvan ik de gevolgen niet van overzie. En dat is eng (voor mij). Wil ik dat wel?

Ook het feit dat ik waarschijnlijk niet kan werken tijdens het traject vind ik op zijn zachtst gezegd: niet leuk. Ik geniet van de kids op school. Ze geven mij energie en door hun onbevangenheid, maken ze me ook vaak aan het lachen. Ook het gevoel van ‘nodig’ zijn is zo tegenovergesteld als het ‘bezig zijn met mijzelf’ en ook ‘ontvangen’ (leerpunt gaat dit dus ook worden), dat het op voorhand er voor zorgt dat ik er tegenop zie.

En tóch…..ga ik ervoor. En probeer ik het vonnis tijdens de wachttijd (3 maanden) wat te “parkeren” en los te laten. En tot die tijd? Genieten van mijn vrije tijd, mijn familie, mijn werk met de kids én de collega’s en…… alle kleine dingen die groot(s) zijn, zoals een mooi boek, het zonnetje enz. enz.

Ik hou jullie op de hoogte tijdens het traject