Sarcoïdose Blogs

Vorige week gebeurde het weer. Op een verjaardag vroeg iemand aan me hoe het met me ging. Ik gaf als antwoord: ‘Laat ik maar zeggen dat het goed gaat want dan zijn we eerder klaar’. O zei ze en lachte wat en toen gingen we door met een gesprek over de kinderen die daar wat aan het spelen waren. Bij thuiskomst had ik een heel dubbel gevoel over wat er gebeurd was.

Dubbel omdat ik me afvroeg of ik nu teleurgesteld was in de ander of boos op mijzelf. Had ik dán toch ergens gehoopt dat ze door zou vragen? Waarom had ik zo’n antwoord gegeven? Het feit ligt er: als ik uitvoerig op haar vraag was ingegaan en alle strubbelingen en mankementen had opgesomd en alle onderzoeken die ik al ondergaan had en dat ik weer in de molen van testen en onderzoeken zat, dan was ik een kwartier aan het woord geweest en was ik bang dat ik een zeur gevonden zou worden.

Ook speelt mee dát ik het niet altijd over mijn ziekte wil hebben, want ik ben Anja en NIET de ziekte sarcoïdose met alles wat daar bij komt kijken.

Tegelijk ben ik teleurgesteld dat ze zich zo gemakkelijk liet afschepen (is dat het juiste woord?) en ik later toch het gevoel had dat ze me in de kou liet staan. En daar komt de boosheid om de hoek kijken op mijzelf en verwijt ik mijzelf dat ik niet teveel van anderen moet verwachten of dat ik nóg duidelijker moet zijn en wellicht open en eerlijk aan moet geven: Het gaat niet zo goed maar zelfs het er over vertellen kost mij teveel energie. Misschien een andere keer.

Hoe doen jullie dit? Geven jullie altijd eerlijk antwoord of zet je ook een masker op om e.e.a. te ontwijken en heb je daar dan vrede mee?