Sarcoïdose Blogs

Vervolg Expeditie Sarcoïdose en keuringsarts

Daar gaan we dan. Mijn broer is mijn privéchauffeur richting keuringsarts van het UWV. Deze zetelt in en mega luxe en groot gebouw waar ik me officieel moet legitimeren anders kom ik niet binnen. Mijn broer mag zó naar binnen (ziet er betrouwbaarder uit wellicht · ). Koffie en wachten maar op wat komen gaat. In ieder geval heb ik mijn quality – time met mijn broer en dat is heel gezellig.

Het gesprek met de keuringsarts duurt een uur en gaat letterlijk van “hot naar her” en ‘van de hak op de tak” en voor mij soms onnavolgbaar. Dat zegt denk ik meer over mij dan over haar?

Zo vraagt ze naar mijn welbevinden op het werk en hoe het zit met de belastbaarheid en dan “out of the blue” ben je nog op vakantie geweest? Om vervolgens heel uitgebreid te vragen wat mijn werkzaamheden inhouden. Of er veel veranderingen zijn, word ik snel afgeleid, is het druk qua mensen die in en uit lopen, zijn er pieken in mijn werkzaamheden en dan weer ineens: kookt u zelf en eet u goed?

Na een uur waren we klaar met de bespreking en kon ik gaan. Ik hield er een dubbel gevoel aan over en kon helemaal NIET inschatten welke kant ze op zou gaan: het ene moment zei ze nl. “Dit is natuurlijk een moment opname en misschien is het over een halfjaar wel over”. De eerste keer dat ze dit zei, was ik te verbluft en reageerde ik niet. Tenslotte zou ze gelijk kunnen hebben wat mijn oorontstekingen betreft. Toen ze het echter ook zei n.a.v. de sarcoïdose in mijn ogen reageerde ik wel –en best fel denk ik achteraf- De oogarts heeft nl. ook gezegd dat we het nu met prednison onder controle hebben maar dat dit het hoogst haalbare is. Met andere woorden: stabiel of slechter omdat het zómaar weer op kan vlammen en elke ontsteking levert een litteken op en elk litteken zorgt voor minder zicht. Ze heeft mijn opmerking voor kennisgeving aangenomen.

Inmiddels heb ik het rapport binnen en ……. Ik snap er niets van! Ik heb het vier keer gelezen en ben toen naar mijn werkgever gegaan met de vraag of hij het snapte. Hij gaf ook aan dat hij het niet goed begreep en daarom zijn we met zijn tweetjes en het rapport naar de bedrijfsarts gegaan. Die zei letterlijk: “de deur is nog niet helemaal dicht wat betreft de WIA en we moeten haar adviezen eerst opvolgen”.

Het advies was nl. o.a. een revalidatietraject ingaan. Daar heb ik vorige week 2 vragenlijsten voor ingevuld: 1 psychologische van 100 vragen en de 2^e lijst ging over mijn gezondheid/belastbaarheid, dat waren er 150. Nu is het wachten op de eerste oproep van het revalidatie-team en welk plan we gaan opstellen. Weer afwachten, weer onzekerheid en hoop: zouden ze me kunnen helpen?

Wordt vervolgd.