Angst

Nethanja heeft een gedichtje geplaatst in onze Sarco FB groep. Het luid als volgt:

Ik heb mijn angsten in een tas gedaan, in een koffer al mijn zorgen. Ik laat ze in het heden staan en reis bagageloos naar morgen.

Ik zou willen dat die mogelijkheid bestond. Dat ik 1 dag kon leven zonder angst.   De angst die zich van mij meester heeft gemaakt vanwege een beroerde onveilige jeugd met veel geweld, misbruik en verwaarlozing. Een jeugd waarin ik leerde dat ik mijn bestaansrecht moest verdienen en dat het geen vanzelfsprekendheid is. Ik mocht er alleen zijn wanneer ik mij verdienstelijk maakte.

Deze week heb ik twee crematies. Mijn schoonmoeder heb ik vrijdag de laatste eer bewezen en toen ik zaterdag thuis kwam nadat we haar kamer leeg hadden geruimd in het verzorgingstehuis lag er een nieuwe rouwkaart op de deurmat. Aankomende woensdag heb ik de uitvaart van mijn tante.

Het vreemde aan een uitvaart is dat je niet alleen afscheid neemt van de overledene, maar ook weer mensen ontmoet die je al jaren niet meer gezien hebt. Deze ontmoetingen roepen allerlei emoties op naar gelang de relatie in het verleden is geweest met deze personen. Bij de crematie van mijn schoonmoeder heb ik weinig last gehad, maar ik voorzie bij de komende crematie het nog heel lastig te krijgen.

Bij de komende crematie zal ik waarschijnlijk weer oog in oog komen te staan met familieleden die een ernstige psychische stoornis hebben en verantwoordelijk zijn voor mijn jeugdtrauma’s. Hier komt mijn angst weer om de hoek kijken. Angst om weer te voelen wat ik toen moest voelen. Angst om überhaupt te voelen wat ik niet wil voelen. Angst om weer dat kleine meisje te zijn dat misbruikt en vertrapt wordt. Angst om gestraft te worden terwijl ik niks misdaan heb…..ik ben er alleen maar……..dat is alles……ik voel mij al schuldig door alleen maar te bestaan…….dat is mij zo aangeleerd.

Natuurlijk heb ik therapie gehad om te dealen met deze trauma’s, maar verdwijnen doen ze niet. Ik heb wel geleerd te vechten voor mijn bestaansrecht en daar ben ik behoorlijk gedreven in geworden. Ik heb altijd voor mijzelf moeten zorgen omdat niemand anders dat deed. Als klein meisje was ik afhankelijk van de zorg van anderen….die dat dus niet gedaan hebben. Laat ik dus nu een enorme angst hebben ontwikkeld om afhankelijk te worden van andere mensen! Kunnen jullie je iets voorstellen hoe het voor mij moet zijn om een ziekte te hebben die dusdanig progressief en ernstig kan worden dat ik wel afhankelijk wordt van de zorg van anderen?

Ik huil….huil omdat ik ik geen enkel vertrouwen daarin heb. Ik huil omdat ik boos ben op de mensen die ik daar verantwoordelijk voor acht. Ik huil om zoveel ellende die een mens maar kan tegenkomen op het levenspad. Tevens ben ik rationeel genoeg om te beseffen dat ik met al deze gevoelens geen kant op kan. Ik kan er helemaal niks mee. Woede om deze onmacht maakt zich dan ook van mij meester.

Ik zou willen dat ik mijn angst dus in dat tasje van Nethanja kon stoppen. Bevrijd voelen van de last die ik mijn leven lang al met mij mee sleep. Het is waarschijnlijk een droom die nooit uit zal komen.