Pieterpad 13e etappe, Laren-Vorden

We schrijven zondag 16 mei 2021 en ik heb de dertiende etappe gelopen van het Pieterpad. Dit was een gedenkwaardige tocht omdat ik daarmee ook de laatste etappe heb gelopen van het eerste boekje en het daarmee dus ook kan sluiten. Het is ook al behoorlijk versleten en heb het maar even naast het tweede deel gelegd en er een foto van gemaakt.

Ik zit dus nu op de helft van mijn pieterpad avontuur. In acht weken tijd heb ik ongeveer 250 kilometer gelopen in 13 etappes en drie provincies doorkruist. Ik heb reuze genoten van alle etappes maar gisteren lukte het niet zo goed ondanks dat ik bewondering had voor de prachtige kleur groen wat mij omringde in de natuur.

Ik geef het niet makkelijk toe, maar ik was zo moe. Ik sleepte mij zo’n beetje door iedere kilometer heen en had het gevoel alsof er 30 kilo lood aan mijn benen hingen en dat ze met 6 messen tegelijk tussen mijn schouderbladen aan het inhakken waren. Mijn sponsorvlag hing wel aan mijn tas, maar ik was blij dat niemand mij aansprak om er iets over te vertellen. Die energie kon ik gewoon er niet voor opbrengen. Mijn mooie nieuwe rugtas die zo geweldig draagt voelde ik ook drukken om mijn heupen. Daar had ik in de vorige etappes totaal geen hinder van ondervonden.

Ik probeer altijd te achterhalen waarom ik soms zo tegen mijn grens aan loop. Is het de sarcoïdose die mij plaagt, heeft mijn hart wat teveel te verduren, is het de bijwerking van de nieuwe medicatie die ik onlangs verkregen heb of loop ik gewoon een beetje te hard van stapel. Ik heb geen idee….blijf in het ongewisse.

De avond er voor had ik nog in mijn enthousiasme afspraken gemaakt met Jeanette Westerdijk waar ik de komende etappes bij logeer. Ik was van plan om deze week nog twee of drie etappes te gaan lopen omdat ik daarna moest stoppen om stand-by te staan rondom de komende complexe komst van onze vierde kleinzoon. Nu ik zo moe was, het weer ook nog niet geweldig mee wil werken en kleinzoon maar zo wat eerder zou kunnen komen wist ik dat het hier nu moest stoppen. Mocht ik nog wat rust willen nemen om zo energiek mogelijk mijn oppas taak te kunnen vervullen moest ik nu pas op de plaats maken. Voorlopig dus geen etappes meer lopen en het weer oppakken als het weer kan.

Nu ik dat hier zo schrijf lijkt het een makkelijke beslissing…maar geloof mij….inwendig kook ik wanneer ik tegen mijn grenzen van mijn kunnen aan loop. Ik wil altijd net nog effies de grens wat gaan verleggen….akelige eigenschap…

De gehele dag had ik prachtig wandelweer gehad met regelmatig het zonnetje er bij. Ten tijde van het maken van bovenstaande foto was het begonnen met regenen en daarna kwamen er ook een paar behoorlijke onweerklappen bij. Gelukkig had ik mijn pluutje bij de hand en sleepte mij voort want mijn einddoel station Vorden kwam nabij. Wat keek ik uit om dat te halen want dan kon ik eindelijk gaan zitten. Eenmaal bij het bord ‘Vorden’ aangekomen hoosde het uit de lucht en was mijn humeur tot nul gedaald.

Voorlopig was dit dus mijn Pieterpad avontuur. Ik ga mij voorbereiden op mijn oppasdagen. Wanneer alles goed gaat kan ik wellicht half juni het lopen weer oppakken. Wanneer het kindje direct na de geboorte geopereerd moet worden zou het maar zo juli kunnen worden voordat ik verder kan. De tijd zal het leren.

Duimen jullie met mij mee dat het gezond ter wereld mag komen? Voor mij is dat nu het allerbelangrijkste!