Pieterpad 5e etappe, Rolde-Schoonloo

Op donderdag 22 april heb ik de 5e etappe van het Pieterpad gelopen met mijn allerliefste vriendinnetje Henny Brouwer. Om 8.45 uur gingen we al met de auto richting Schoonloo en zetten die neer voor café Hegeman waar die dag ook onze wandeltocht zou eindigen. We zochten de bushalte op en 10 minuutjes later kwam die al. Weer 10 minuutjes later kwamen we in Rolde aan en konden we beginnen met lopen. Al snel kwamen we voorbij de beroemde hunebedden en daar moest natuurlijk een fotootje van geschoten worden.

Ja hunebedden, die zie je het meest in de provincie Drenthe waar ik dus inmiddels ook al beland ben. Toch mooi en wonderlijk dat ik al de provincie Groningen achter mij heb gelaten en nu in Drenthe loop. Het landschap is ook echt anders. Volgens het boekje heb ik nu ook al 87 kilometer van de 500 volbracht. Nu nog 413 te gaan dus. Valt best mee toch?

Je wilt niet weten wat Henny allemaal bij zich had in haar rugtas. Koeken, broodjes, harde worst, slaatjes, snoepjes en verschillende pakjes met drinken. Ieder bankje wat we onderweg tegen kwamen werd dan ook in gebruik genomen. De gehele tas werd op de kop gezet en iedere keer was het weer een royale picknick!

En dan het kletsen….we hebben nooit gebrek aan gespreksstof, maar tijdens het wandelen bekt het helemaal fijn zo met elkaar. Ondanks dat er een fris windje uit het noorden waaide, de wij gelukkig dus in de rug hadden scheen het zonnetje ook regelmatig tussen de wolken door. We genoten!

Doordat we toch veelvuldig pauze hadden gehouden kwamen we rond 16.00 uur aan in Schoonloo. Vlak aan de rand van het dorp gingen we nog effies op een bankje zitten en Henny ging weer met mes en harde worst aan de slag. Genoeglijk zaten we daar en maakten nog een praatje met andere pieterpatters. Drie gezellig meiden uit Brabant waren er ook aan het lopen. Vervolgens pakten we onze auto, stelden de navigatie in en gingen op weg naar huis terug. Bij een benzinepomp wilde Henny even stoppen voor het kopen van een pakje sigaretten. Ze rommelde wat in haar tas, restanten van de harde worst en plastic zakjes werden er uit gesmeten en opeens zegt ze verschrikt…”Ik ben mijn portemonnee kwijt!” Tja….die lag waarschijnlijk nog op het laatste bankje waar we gepauzeerd hadden. Ik draaide de auto om terug te keren en tegelijkertijd belde de echtgenoot van Henny dat hij gebeld was door een mevrouw die haar portemonnee gevonden had. Wij hartstikke blij natuurlijk. Vrolijk gingen we naar het adres wat we konden achterhalen en nadat we de straat wel 3 keer heen en weer gereden hadden kwamen we op de plek van bestemming. Henny kreeg daar haar portemonnee terug en heb bleek dat deze mevrouw ook nog een zus in Olst heeft wonen die Henny heel goed kent. De wereld is klein…..

Rond 18.00 uur waren we weer in Zwolle en we schonken ons na dit avontuur maar een lekker glaasje witte wijn in. Henny stapte daarna in haar eigen vehikel en ging haar verhaal doen bij haar echtgenoot die al langer gewend was aan alle capriolen van zijn geliefde vrouw! Geert had het eten voor ons al in de oven geschoten en we konden aanvallen….maar eerst kwam hij nog tevoorschijn met een bos bloemen……zo lief!

Al een aantal keren is mij door lotgenoten gevraagd te beschrijven hoe ik mij voel na het lopen van een etappe. Om heel eerlijk te zijn vind ik dat lastig te beantwoorden omdat ik ik daar meestal maar niet teveel over nadenk. Bij sarcoïdose hoort vermoeidheid en pijn, daar ontkomt niemand van ons aan. Door ernstige traumatische ervaringen in mijn jeugd heb ik geleerd heel veel pijn te verdragen, wat eigenlijk voor mij betekend dat ik het negeer. Het is er wel altijd en als het wat teveel is dan slik ik wel een pijnstiller. Voor de rest krijgt het gewoon geen aandacht. Ik zoek kwaliteit van leven en leg die lat voor mijzelf eigenlijk best wel hoog volgens veel mensen in mijn omgeving. Ik zit nu in mijn laatste levensfase en wil er uit halen wat er in zit. Uit angst dat de Sarco, maar zeker ook de DVN zulke ernstige proporties aan gaan nemen laat ik geen tijd verloren gaan. Ik stel niets uit tot later omdat ik niet weet hoe het er later uit zal zien. In ieder geval zal ik ook met het ouder worden allerlei andere vervelende kwaaltjes krijgen waardoor bewegen steeds lastiger zal gaan worden. Ik heb dus een enorme drive om dingen te ondernemen en zet daar dan ook mijn tanden in. Het brengt mij heel veel plezier en kwaliteit van leven. Ik begrijp wel heel goed dat ik geen standaard voorbeeld ben van de gemiddelde sarcoïdosepatiënt. Ik kan daar helaas ook niks aan veranderen…..