Revalidatie gestopt

Afgelopen dinsdag moest ik alweer verstek laten gaan omdat ik koorts had maar gisteren was ik weer van de partij.

De dag begon met een module longverpleegkundige. We zaten in een zaal met een beamer en daarin werd van alles verteld over de ziekte COPD en astma. Duidelijk kwam naar voren hoe het allemaal te werk ging en hoe de pufjes gebruikt moesten worden. Helaas was dit voor mij niet van toepassing dus dit uur was weer verloren.

Bij binnenkomst van de bewegingszaal werd mij gevraagd even mee te komen voor een kort gesprekje. We gingen aan tafel zitten en mij werd in duidelijke bewoordingen verteld dat zij dachten dat de revalidatie niet datgene was wat mij goed hielp op dit moment. Ik viel wat buiten de groep en ze waren al bezig geweest om mij wat individuele begeleiding te geven maar dat ging ten koste van de groepsbegeleiding. Het leek hen beter om de revalidatie te stoppen. Wel leek het hen zinvol om de bezoekjes aan de psychologe voort te zetten omdat ik toch nog wel een behoorlijk rugzakje met mij mee draag.

In kon mij goed vinden in hun zienswijze. Ik had zelf natuurlijk ook al lang het idee dat dit mij niet zoveel verder had gebracht. Ze hadden alleen maar bevestigd wat ik zelf ook al gedacht had. Het was dus tijd om afscheid te nemen van de revalidatie.

1 van de fysiotherapeuten zou nog overleg hebben met mijn longarts over een eventuele andere weg die bewandeld zou kunnen worden. Over dat overleg heb ik nog niets weer gehoord. Het eindgesprek over de revalidatie moet nog plaatsvinden en de datum is geprikt met die desbetreffende therapeut zodat ik nog hoor hoe nu verder.

Mijn gevoel is behoorlijk tweeledig. Aan de ene kant voel ik opluchting dat ik niet zo vaak meer naar het ziekenhuis hoef af te reizen om iets te ondernemen waar ik geen heil in zie, maar aan de andere kant sta je weer met lege handen. Natuurlijk niet helemaal, want de psychologe is er ook nog, maar toch……

Zelf heb ik nu wel het idee dat ik tijd nodig heb om weer wat uit te rusten en bij te komen van alle drukte die het revalideren met zich mee heeft gebracht. Ik heb gemerkt dat dit een behoorlijke stempel heeft gedrukt op al mijn activiteiten. Alles stond in het teken van de revalidatie omdat ik dat zo graag goed wilde doen. Daardoor kwam ik regelmatig vast te zitten in wat ik allemaal daarnaast nog kon volbrengen. Ik kan weinig los laten en daardoor heb ik eigenlijk veel te veel last op mijn schouders genomen wat dan weer resulteert in overbelasting.

Maar is het overbelasting waardoor mijn lijf in alles protesteert? Kan het ook zo zijn omdat ik gestopt ben met de MTX dat de Sarco weer wat opflakkert? Is het de progressieve DVN wat nu zijn kans weer grijpt? Natuurlijk moet ik ook de artrose niet vergeten wat zich op verschillende plekken op mijn lijf bevind. Kortom….er blijven altijd vragen over waar ik never en nooit een antwoord op krijg. Ik zal dus moeten stoppen met mijzelf die vragen te stellen want het leid tot niets.

Het maakt dus niet uit waar ik last van heb want er is niets tegen te doen, Accepteren schijnt het toverwoord te zijn maar tegen dat woord heb ik een allergie ontwikkeld, ik wordt er alleen maar boos over. Hoe dan wel verder?

Het is mij ook al vaker verteld dat ik natuurlijk ook wat ouder wordt en daar rekening mee moet houden. Hoe dan? Mijn hoofd is niet oud, die wil nog van alles ondernemen en ik zie ook vaak genoeg mensen om mij heen die ondanks een vergevorderde leeftijd nog van alles kunnen. Ik ken 80 plus mensen die de Vierdaagse nog lopen en mensen van 70 die nog marathons lopen. Daar ben ik met mijn 59 jaar toch nog een broekie bij?

Kortom, berusten in het feit dat hier nu alles stopt doe ik niet en ik blijf verder kijken wat mij kan helpen om een leefwijze te ontwikkelen met kwaliteit van leven wat bij mij past. Gelukkig heb ik lotgenoten die verschrikkelijk waardevol zijn omdat zij de enige zijn die ècht weten wat het is en wat voor impact alles heeft.

Dank jullie allemaal hiervoor!