Stunteligheden

Ik sta in de rij voor de kassa van de supermarkt. Ondertussen dwalen mijn gedachten af naar het lijstje van de boodschappen….heb ik alles? Het lijstje had ik keurig gemaakt, maar ligt stilletjes en eenzaam nog op de keukentafel want ik ben het vergeten mee te nemen. Oh oh…denken in deze drukte met zoveel mensen en lawaai om mij heen is wel heel erg lastig. De rij schuift wat op en ik kan alle spulletjes op de band leggen. Ik krijg het enorm warm. De gloeispiraal in mijn lijf staat weer te koken. De spulletjes smijt ik meer op de band dan dat ik ze netjes en geordend er op zet. Ik ben moe, heb pijn en kan ook al niet meer denken. Ik probeer rustig te blijven en niet in paniek te raken.

Piep, piep, piep……bij ieder artikel produceert de kassa een akelige pieptoon. Waarom irriteert mij dit nu mateloos, terwijl ik het een andere keer ternauwernood signaleer. Ik begin steeds minder van mijzelf te begrijpen. Vlug klap ik mijn boodschappenkarretje open om de aangeslagen boodschapjes op te bergen. Ach nee, shit, shit, shit………..lege flessen vergeten in het apparaat te deponeren voor het statiegeld. Ik zal na het afrekenen weer terug moeten de winkel in. Ik baal als een stekker en mijn blaas begint ook op te spelen. Ik moet enorm nodig naar de WC. Ik heb weer eens teveel gekocht en niet alles past in mijn karretje. Gelukkig heb ik nog een plastic tasje bij me. De kassajuffrouw verteld mij het bedrag wat ik betalen moet en ik steek mijn pinpas in het apparaat. Ik kijk op het screen en wacht op het teken dat ik mijn pincode in moet tikken. De kassajuffrouw trekt haar wenkbrauwen op en verteld mij dat het op deze manier waarschijnlijk niet gaat lukken. Ik kijk haar aan en weet mij geen raad. Wat is er mis? Wat moet ik doen?

Terwijl de mensen achter mij waarschijnlijk zuchtend alles gade slaan wijst de kassajuffrouw mij op het feit dat ik niet de bankpas maar de OV-chipkaart in het pinapparaat geduwd heb. Met het schaamrood op mijn kaken haal ik het snel uit het. apparaat en zoek mijn bankpas. Nu heb ik er twee met ieder een eigen pincode. Ik geloof dat ik verder niet veel meer hoef te vertellen…..natuurlijk wist ik niet meer welke pincode bij welke pas hoorde. Hemeltje wat een gedoe toch allemaal. Eindelijk las ik na een poosje dat de betaling toch gelukt was. De kassajuffrouw vroeg mij nog of ik zegeltjes wilde en weet ik al niet meer. Natuurlijk niet mens! Ik wil naar huis! Bijna huilend greep ik mijn boodschappenkarretje en rende zo hard ik kon de winkel uit. De lege flessen sleurde ik maar weer mee naar huis.

Thuis gaat er vervolgens dan ook nog van alles mis. Ik laat verschillende dingen uit mijn handen vallen, kan niet meer direct bedenken hoe ik mijn wasmachine aan de praat moet krijgen en verlies mijzelf steeds meer in stunteligheden. Ik baal van mijn eigen functioneren. Ik voel mij een dementerende en heb er geen controle op. Dit gegeven maakt dat ik mij heel angstig en onzeker ben gaan voelen. Steeds meer voel ik mij beperkt in de normale dagelijkse dingen, laat staan dat ik nog plannen durf te maken wat een beetje uitdaging en plezier bied. Ik ben aan het overleven en dat kost heel veel energie die ik graag op een andere manier zou willen invullen.

Met dit gegeven heb ik de huisarts weer bezocht en hij gaat kijken waar ze mij de hulp kunnen bieden die ik nodig ben. Er moet wat gebeuren want het lukt mij niet dit zelf op te lossen.