Vertragen

In mijn zoektocht naar de voor mij optimale manier van leven kom ik de laatste tijd regelmatig het woord ‘vertragen’ tegen. Het wordt meestal gebruikt in de positieve zin en het schijnt een weldaad te zijn. Ik weet zelf niet goed wat ik er van vinden moet.

Om eerlijk te zijn ben ik vaak jaloers op al die mensen die ogenschijnlijk zo heerlijk rustig en zen door het leven gaan. Ze lijken alles onder controle te hebben en zijn niet uit balans te brengen. Tegenslagen zien ze als leermomenten en ze jubelen bijna ook als de hele boel in het honderd loopt. Nou ja, ik zal lichtelijk overdrijven nu, maar desondanks lijkt hun leven altijd op rolletjes te lopen.

Ik weet niet hoe ik moet vertragen. Ik heb nu al meestal het gevoel dat ik altijd en overal achter de feiten aan moet lopen omdat ik niet genoeg energie heb om alles te doen wat ik zo graag zou willen doen. Ik moet iedere dag opnieuw keuzes maken in mijn bezigheden. Doe ik alleen wat ik leuk vind, dan houd ik geen energie over om de dingen te doen die ik niet leuk vind maar broodnodig toch gedaan moeten worden. Dus de keus is vaak afhankelijk van de snelheid waarmee ik de rotklusjes kan opknappen zodat er meer tijd overblijft om leuke dingen te ondernemen.

Ik mag graag plannen en ordenen. Overzicht houden en daarmee rust en regelmaat creëren.  De Sarco en de DVN gooien meestal roet in het eten. Zij trekken zich niks aan van mijn zorgvuldig plannen en ordenen. Zij bepalen in grote mate hoe mijn dag er uit komt te zien en geloof mij…..ik vind het kloten! Het feit dat deze rotziektes de regie van mijn leven in handen heeft maakt mij woedend en angstig.

Hoezo vertragen? Ik moet opschieten voordat ik nog minder kan dan dat ik nu kan. Ik moet nu nog de dingen doen die mij misschien ontvallen wanneer deze aandoeningen mij nog meer beperkingen op zal leggen. Hoe angstig maakt het mij als ik ’s avonds mijn brandende voeten voel. Het zijn dezelfde voeten die mij gedragen hebben met de Vierdaagse. Hoe lang zal ik de Vierdaagse nog kunnen lopen? DE wandeltocht die mijn hart gestolen heeft en waar ik geen afscheid van wil nemen.

De reumatoloog adviseert mij naar de pijnpoli te gaan voor goede medicatie tegen de neuropathische pijnen. Ik heb besloten daarmee nog even te wachten totdat ik de officiële diagnose vanuit Maastricht verkregen heb. Ik hoop ergens nog steeds dat het geen DVN is maar iets waar ik wel van genezen kan. Iets waarmee ik de kwaliteit van leven kan vergroten en waar ik vrede mee kan hebben, want de staat van oorlog waarmee ik nu steeds behept ben is niet vol te houden.

Vertragen… ergens klinkt het zo heerlijk en ik zie mij al zwevend en onbezorgd door het leven gaan. Niets is minder waar, ik lig nachten te piekeren hoe ik al watertrappelend mijn hoofd boven water moet houden. Ik ben zo moe….zo vreselijk moe en iedere dag heb ik koorts en pijn. Tevens wil ik niet zeuren en geef mijzelf regelmatig een denkbeeldige schop onder de kont en ga weer door. Voor hoelang nog?

Ik merk dat de rek er uit is. Ik zal stappen moeten ondernemen om door te kunnen, maar ik heb geen idee welke stappen. Het liefst zou ik in bed kruipen en de dekens over mijn hoofd trekken. Onzichtbaar voor iedereen en pas weer tevoorschijn komen als alles het weer doet. Als ik het weer trek en blijmoedig iedere dag wakker mag worden om met plezier de dag door te komen. Wat een utopie!

Vertragen……. misschien is het ook wel gewoon niks voor mij. Ik hou van een actief en sportief leven. Vertragen gaat misschien ook wel heel erg vervelen! De tijd zal het leren!