De laatste tijd ben ik enorm moe. Nu is er net een vitamine D tekort geconstateerd dus daarmee was voor mij de kous af. Een vriendin van mij heeft in korte tijd haar beide ouders verloren. Ook zij is moe vertelt ze. ‘Dat vind ik niet zo gek’, zeg ik. ‘Waarom vind je dat dan bij jezelf wel gek?’ vraagt ze. ‘Nou ik ben niet in een korte tijd twee mensen verloren.’
Toen moest ze om me lachen. En zei: ‘Tien jaar geleden ben je je gezondheid verloren. En daar word jij elke dag weer mee geconfronteerd. Natuurlijk heb je je aangepast en leef je je beste leven zoals je altijd zegt. En dat doe je ook goed (zei ze dat nou echt of verzin ik dat er bij?). Maar nu je boek gepubliceerd is en er allemaal leuke dingen op je afkomen, loop je er wel weer tegenaan dat je niet zoveel kunt doen als je zou willen’. Tja dat kon ik moeilijk ontkennen want dat had ik haar net verteld.
‘Ja als je het zo bekijkt’, stamel ik…. ‘Chronisch ziek zijn is wel een beetje als chronische rouw. Iedere keer als je denkt dat je ergens bent en de situatie geaccepteerd hebt gebeurt er weer iets waardoor dat verandert en je afscheid van iets moet nemen.…’.
‘Staat dat trouwens ook niet in je boek?’ vraagt ze.
Yep.
Ook dat klopt.
Fijn zulke vrienden (en dit is niet sarcastisch bedoeld!).
De vitamine D pilletjes blijf ik slikken maar iets meer rust bouw ik ook in. Om te zijn, terug te kijken waar ik vandaan kom en dankbaar te zijn voor dit mooie leven.
Rouw met een zilveren randje noemde ze het.
En nu moet ik toch huilen
Het kwartje valt.
En gek genoeg geeft dat rust.