Sarcoïdose Blogs

De diagnose SARCOÏDOSE

28 jaar geleden bestond mijn leven voornamelijk uit sporten, uit gaan en om dat te kunnen betalen werkte ik natuurlijk ook nog. Ik had na de mavo de opleiding apothekersassistente gedaan en dat deed ik toen met veel plezier. Ik heb eerst 5 jaar in een openbare apotheek gestaan en daarna 12 jaar in een ziekenhuisapotheek. Erg leuk, maar ook erg druk.

Als ik niet werkte, dan was ik wel aan het sporten. Mijn favoriete sport was/is handbal en dat deed ik eigenlijk de hele week. Ik trainde 3-4 x per week en in het weekend was de competitie. Al dat trainen was natuurlijk een aanslag op mijn lichaam maar ik negeerde de klachten omdat ik gewoon maar door bleef gaan en niet luisterde naar mijn lichaam. FOUT FOUT FOUT…. Maar als je nog zo jong bent, dan denk je vaak: ohhh gaat wel weer over. Maar helaas, bij mij dus niet…. En omdat ik toen in het ziekenhuis werkte, was een bezoek naar een internist zo gemaakt. En voor ik het wist, lag ik gewoon in het ziekenhuis en werd ik onderworpen aan allerlei onderzoeken. Helaas kwamen ze er niet uit en na een week werd ik overgeplaatst naar het AMC. Ook daar weer allerlei onderzoeken gehad en na 1,5 week in AMC gelegen te hebben, mocht ik weer naar huis met de diagnose: SARCOÏDOSE.

De longarts vroeg nog wel of ik wist wat dat was, en ik zei nog heel stoer: ja hoor dat weet ik wel….. maar eigenlijk wist ik het helemaal niet. En ik ging naar huis met een hoofd vol gedachtes, maar ik was al blij dat het geen kanker was. Wel moest ik gelijk aan de prednisolon en omdat ik in de apotheek werkte, wist ik ook gelijk wat voor een rotzooi dat is. Tuurlijk is het ff een paardenmiddel, maar de bijwerkingen zijn best heftig. Ik hoopte dat met het slikken van de prednisolon de sarco over zou gaan, maar helaas had/heb ik de pech dat ik de chronische vorm heb. (wist ik toen nog niet).

Eigenlijk besefte ik toen niet wat een impact dit op mijn leven zou hebben. Ik bleef gewoon fulltime werken, sporten deed ik eigenlijk nog wat extra om niet onder te doen aan de anderen meiden. En niet te vergeten het uitgaan want dat deed ik natuurlijk ook nog elk weekend. Dit heb ik een poosje volgehouden maar de pijn en moeheid werden te heftig, dus ben ik voor 30% de ziektewet in gegaan en dan kon ik wat later beginnen en eerder stoppen. En zo werd ik na 2 jaar ziektewet voor 30-35% afgekeurd en kwam ik in de WAO terecht. Het sporten ging ook steeds moeizamer en ook daar werd ik gedwongen om het rustiger aan te doen. Ik had zelf bedacht dat als ik ga keepen i.p.v. veldspeelster te zijn, dan hoef ik in ieder geval niet meer te rennen. Dat heb ik toen gedaan en dat ging me in het begin goed af. Maar ook hier bleven de pijnen en moeheid mijn leven beheersen.