OP EEN DRUILIGE ZONDAG MAART 2018

Ook nu is het weer een tijd geleden dat ik iets geschreven heb. Ik moet er altijd even voor gaan zitten om iets “leuks” op papier te zetten omdat ik nog steeds denk: ach, wie zit er nu op mijn verhaal te wachten. Maar ik heb mij nu eenmaal opgegeven dus dan doe ik dit ook. En wellicht herkennen mensen mijn verhaal of vinden het gewoon leuk om te lezen en in het ergste geval… vind iemand het helemaal niks hihi.

Ik heb even mijn laatste blog terug gelezen en zal daar een beetje verder op doorgaan. Zoals ik al schreef heb ik per augustus 2017 geen werk meer. De laatste 4 maanden in 2017 heb ik ervaren als: ik hoef nog niks (met name voor UWV), dus mag nu alles lekker gaan doen waar ik zin in heb, geen verantwoording afleggen enz. enz.…. maar gek genoeg is dat toch raar en vreemd als je altijd in het arbeidsproces gezeten heb en nu ineens geen vrij meer hoef te vragen, of te zeggen dat je wat later komt als je naar het ziekenhuis moet of naar de fysio…..  Dat was wel iets dat bij mij moest landen, nog steeds trouwens….. Doordat ik nu heeeeel veeeeel tijd had, heb ik besloten om in november een weekje alleen op vakantie te gaan naar mijn nichtje op Bonaire waar zij voor een half jaar in het ziekenhuis werkte. En in het begin vond ik dat heel gek om alleen op vakantie te gaan, maar ik was eigenlijk niet alleen want mijn nichtje en ik hebben heel veel leuke dingen samen gedaan. En de dagen dat zij moest werken, ben ik lekker wezen wandelen langs de boulevard of heerlijk geluierd op het strand, heerlijk gesnorkeld. Kortom, het was een topweek !!!!  Na de vakantie kondigde december zich al weer aan en voor ik het wist, waren de 4 maanden “niks” doen voorbij……..

En dan is het zomaar ineens 2018….. en gaat het nu ECHT beginnen om met UWV in de weer te gaan. Ik vraag mij af; hoe zal dat gaan….. dus gelijk al de eerste week kreeg ik mailtjes dat ik taken moest doen…. Pfffff … best lastig als je nog steeds niet weet wat je wilt gaan doen. Maar het UWV wilt nu eenmaal dat ik 4 sollicitatie per 4 weken/per maand doe. Ach, ik zie het wel hoe dat loopt. Ik heb wat zoekopdrachten gemaakt maar vind nog steeds niet iets dat ik leuk vind. Maar ik laat het maar geen hoofdzaak worden in mijn hoofd want ik merk al dat het toch een weerslag heeft op mijn gezondheid.

In Januari ben ik weer terug geweest naar de longarts voor mijn jaarlijkse controle en daar bleek toch weer dat de bloedwaarden ( ACE en SIL2) verhoogd zijn. Dus dat is toch altijd weer een tegenvallertje. Gelukkig waren longfoto’s en longfuncties wel goed dus dat is wel fijn. De zenuwpijnen worden ook wel steeds wat erger maar ik wilde toen nog niet terug naar de neuroloog. Maar inmiddels heb ik toch om een verwijzing gevraagd omdat ik steeds slechter dingen kan onthouden, slechter uit mijn woorden kom en soms ook niet meer op woorden kan komen. Waarschijnlijk hoort het er allemaal bij, maar ik wil het toch even gecheckt hebben.

Maar ondanks dat, geniet ik volop van het leven. We zijn afgelopen februari met vrienden naar Fins Lapland geweest en dat was zo mooi, zo indrukwekkend. We hebben een tocht gemaakt met de huskyhonden, we zijn met de snowscooters op pad geweest, gewoon te mooi !!!! En als kers op de taart hebben we in de laatste nacht het noorderlicht gezien en dat was zo onwijs mooi. Gewoon met kippenvel naar de hemel staan kijken en gerealiseerd wat een geluksvogels we waren. Zelfs nu nog, terwijl ik dit schrijf, krijg ik weer kippenvel als ik er aan terug denk. En die ervaring pakt niemand ons meer af !!!

Nu weer terug in het dagelijkse leven en ik probeer mijn conditie op peil te houden door wat te wandelen, te fietsen en 1x per week naar de fysio. En alles valt of staat of ik een goede of slechte dag heb. Mijn hoofd wil soms zo veel, maar mijn lijf houdt continue de rem erop…… Ook het solliciteren valt of staat met hoe ik mij voel. Om heel eerlijk te zijn, doet het geen goed aan mijn zelfvertrouwen want bij alles wat ik dan zie, denk ik .. nee niks voor mij en als ik dan wat leuks zie, krijg ik te horen dat ik of te oud ben of dat ik al te lang “uit het vak ben”( mijn oorspronkelijke beroep) of dat de uren die ik mag werken te weinig zijn. Maar goed, ik ga vrolijk verder met solliciteren en mijn dagen zijn toch wel snel gevuld…… Ik laat het maar komen zoals het komt, dat is denk ik voor nu het beste voor mijn warrige hoofd…..

Inmiddels is het toch weer een heel verhaal geworden en zit ik met een half oog ook naar het schaatsen te kijken want ondanks dat ik zelf niet (of minimaal) kan sporten, blijf ik toch wel een sportbeestje….

Ik hoop dat we een mooie lente en zomer gaan krijgen zodat we heerlijk kunnen gaan fietsen (jaja wel elektrisch hoor) en wie weet kan ik heel voorzichtig het golfen weer een beetje oppakken.

Ik wens iedereen alle goeds toe en tot mijn volgende blog maar weer.

Groetjes, Marjon