Schrikkeldag 29 februari 2020

Onder het genot van een kopje koffie en kijken naar het schaatsen, schrijf ik weer een korte update van de afgelopen 29 dagen van februari.

Vanmorgen was ik naar een bijeenkomst geweest van regio Noord-Holland. Meestal ga ik niet omdat ik daar best wisselende gedachtes over heb. Maar eigenlijk slaat dat nergens op, want tenslotte schrijf ik zelf ook op de site met de hoop dat mijn verhaal iets kan betekenen voor een ander. Dus ik heb met volle aandacht geluisterd en geprobeerd om erbij te blijven. Niet omdat het mij niet interesseert maar meer dat ik dan te veel prikkels krijg en mij niet meer kan concentreren. Maar ik ben toch blij dat ik er heen geweest ben. Ook omdat er iemand uit te groep vertelde dat hij altijd alle blogs leest. En dan ga ik er maar vanuit dat de mensen uit de diverse blogs hopelijk iets halen waar ze iets aan hebben.

Zoals ik in mijn blog van Januari al vertelde, komt het einde van mijn ziektewet steeds dichterbij. Dus ik ben met UWV gaan mailen en zij vertelde dat ik een brief moest schrijven voor herkeuring WAO. Ik kom nl niet in aanmerking voor WIA want ik zit al een stukje in de WAO. Dus na tel contact met mijn “contactpersoon” van UWV heb ik via de site van UWV mijn aanvraag WAO-herkeuring digitaal aangevraagd en dit is nu in behandeling genomen. Dus afwachten maar. Ik merk aan mezelf dat dit toch weer (bewust of onbewust) stress oplevert. Maar dit probeer ik maar los te laten, want zolang er niks gebeurt, heeft het geen zin om er over na te denken.  Dus ik pak de draad weer op en ga met veel plezier naar de fysio, naar pilatus en vooral genieten van de dingen van de dag.

Ook ben ik inmiddels naar de oogarts geweest en krijg ergens in mei een scan van mijn ogen en ik heb druppels voor de dag en de nacht omdat ik hele droge ogen heb……….. dus maar even afwachten wat de druppels doen en wat er uit de scan komt….

De online cursus van Helen Downling Instituut (HDI) is inmiddels ook afgerond en ik heb daar best wel wat aan gehad. Soms vraag ik mij wel eens af waarom ik na 35 jaar nog steeds niet weet hoe ik met de sarcoidose om moet gaan. Maar dat komt denk ik, omdat  ik best nog wel vaak mij groter voorhoud dan ik werkelijk ben. Dus alles willen doen, alles kunnen doen en vooral niet toegeven dat het niet meer gaat. Maar nu gebeurt het steeds vaker dat ik toegeef aan de moeheid of aan de pijn en dat ik dan van mezelf niks mag doen……. Tja, daar moet je eerst 56 voor worden om gewoon te kunnen zeggen; het is zoals het is en neem de dag zoals hij komt. Maar iedereen gaat daar natuurlijk anders mee om. De één kan dit na een paar jaar en de ander heeft er 35 jaar voor nodig…… Af en toe een oefening doen die ik geleerd heb van HDI, hele korte oefeningen maar dat werkt bij mij beter dan hele lange oefeningen.

Zodra het weer het een beetje toelaat, ga ik een stukje wandelen en dat voelt altijd weer fijn. En zo gaat februari langzaam over in maart en staat de wintersport in de planning. Vakanties zijn altijd leuk om naar uit te kijken.  Maar voorlopig houd het coronavirus iedereen in de greep en hoop ik dat we gewoon op wintersport kunnen. Wordt dus vervolgd.