Update van 2018

Na ruim 1,5 jaar ga ik toch weer proberen om met regelmaat (waar van akte) een blog te schrijven. Ik zal proberen om het afgelopen 1,5 jaar een beetje te beschrijven hoe het met mij gegaan is, en hoe het nu met mij gaat.

Ik zag net dat mijn laatste blog in maart 2018 geschreven is….. (ik schaam mij diep maar soms heb je geen inspiratie ofzo).Maar ik ben nu het boek van Lenneke Vente aan het lezen en toen dacht ik: ik ga ook weer schrijven.

Dus hier mijn verhaal van de afgelopen 1,5 jaar….

Nadat we terug zijn gekomen van een prachtige reis naar Fins Lapland, begon het “gewone” leven weer voor ons. Mijn vriend naar zijn werk en ik achter de laptop voor de nodige opdrachten van het UWV. En dan bedoel ik het solliciteren……. maar dat viel niet echt mee. Of ik was te oud, of te weinig uren enz. enz. Buiten het feit dat het solliciteren niet mee viel, ging het met mijn gezondheid ook maar zo zo. Ik had het gevoel dat ik in een soort overlevingsstand stond en dat ik elke dag blij was dat ik de avond gehaald had. Met grote regelmaat ging ik ‘s-middags een paar uur slapen in de hoop dat ik ook nog wat aan de avond had.

Dit hield ik een paar maanden vol, maar begin juli 2018 heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb mij ziek gemeld bij het UWV. Man. Man, wat voelde ik mij hier schuldig over…. want hoe kon ik mij zomaar ziek melden terwijl iedereen om mij heen aan het werk was. Dit was de eerste les die ik moest gaan leren: mezelf niet gaan vergelijken met anderen want dat was niet eerlijk naar mezelf toe. De eerste weken moest ik gewoon blijven solliciteren van het UWV, maar hoe kun je solliciteren als je je ziek gemeld hebt. Na wat heen en weer gemaild te hebben met het UWV, kreeg ik een soort vrijstelling totdat ik daadwerkelijk in de ziektewet zou gaan. Hè hè , eindelijk niet meer de druk van het solliciteren, maar proberen aan het herstel van mijn lijf te gaan werken.

Nadat ik voor 100% in de ziektewet zat, begon langzaam de rust in mijn lijf te komen. Ik kon op elk moment van de dag mijn rust pakken en hoefde niet steeds te denken dat ik iets moest doen qua solliciteren. En die rustmomenten pak ik tot op de dag van vandaag nog steeds. Maar het gevecht met dingen niet meer kunnen, die blijf ik houden. Ik kan ervan balen dat ik niet veel kan wandelen, of dat ik het golfen niet lang kan volhouden, of dat we tijdens weekendje fietsen ik het tempo “moet” bepalen.  Ik kan daar heel verdrietig in mijn hoofd van worden . Waar ik ook steeds meer last van krijg, is dat ik niet meer uit mijn woorden kom, woorden omdraai, of dingen uit mijn handen laat vallen. En dan kan alleen de rust mij redden, want dat helpt toch echt wel…..

Inmiddels was het najaar geworden en stond de reis naar Zuid-Afrika gepland. Hier had ik erg veel zin in, maar brengt toch ook weer veel stress met zich mee. Maar goed, alles was geregeld dus wat kon er mis gaan. Dus wij op Schiphol keurig ingecheckt, tot zover ging alles nog goed, maar onder het genot van een kopje koffie zag ik tot mijn grote schrik dat onze vlucht naar Parijs ( daar hadden we een tussenstop) geannuleerd was. HOE DAN ????  Gelijk schoot de stress door me heen want alles wat we geregeld hadden, kwam een beetje in de knoop. Nou ja, eerst maar kijken wat we nu moeten doen. We kregen te horen dat onze vlucht de volgende morgen rechtstreeks zou gaan. En dat er voor nu een hotel was geboekt …. Haha een hotel terwijl we om de hoek wonen, maar goed we zijn nu toch op vakantie, dus hop naar het hotel. ‘S-avonds alles dat we hadden geboekt voor de eerste dagen omgeboekt naar andere dagen en eindelijk hadden we alles weer op de rit.

De volgende dag ging gelukkig alles goed en kon het genieten eindelijk beginnen. En wat hebben we genoten van het mooie land ondanks zijn armoede en soms onveiligheid. Maar we hebben zoveel beesten gezien in het Kruger Park, niet normaal gewoon. En ook in de andere parken hebben we echt genoten, dus dit pakt niemand ons meer af. Na twee weken gingen we voldaan naar huis.

Door de stress van het opstarten van de vakantie heb ik tijdens de vakantie een koortslip opgelopen maar dat was waarschijnlijk gordelroos geweest. En ook weer aan de linkerkant van mijn gezicht. Ik word daar altijd wat onrustig van want aan die kant heb ik ook ooit de aangezicht verlamming gehad. Maar gelukkig ging dat ook weer weg (eventjes dan want met kerst kwam het wéér terug)

Na onze vakantie kwamen we weer in het oude ritme terecht en was het vanuit het UWV rustig. De feestdagen kwamen in beeld en hoe leuk ik deze ook vind, het brengt altijd stress met zich mee. Maar dit heb ik geprobeerd over me heen te laten gaan en dat ging best oké. Ik voel mij ondanks de sarcoïdose en de dunne vezel neuropathie een gelukkig en dankbaar mens met zoveel lieve mensen om mij heen. Mijn vriend, mijn familie en mijn beste vrienden die altijd voor me klaar staan en eigenlijk zorgen dat ik niet over mijn grenzen ga. Want dat laatste is nog altijd een gevecht.

Dit was een korte update van het jaar 2018.