Chocolade

Vandaag ga ik nieuwe armen en benen kopen roep ik al zuchtend.

Alles tintelt, knijpt, prikkelt, een zeurende pijn die erger wordt en voelt alsof ik de marathon heb gelopen.

En ik ben net wakker….

De dekens over mijn benen voelen al als teveel en ik trap ze weg met alle woede die ik in me heb, om vervolgens nog woester te worden omdat ik simpelweg mijn shirt niet uitkrijg omdat ik er de kracht niet voor heb.

Dus ja, soms wil dan graag nieuwe armen en benen, of stiekem een gezond lijf.

Ik wil niet klagen maar af en toe helpt het. Even huilen, verdrietig zijn, zelfmedelijden hebben.

Ook al staat de hele wereld in brand, mijn pijn mag er op dat moment zijn om het daarna weer een plek te geven.

De zomer is begonnen en ik verlang nu alweer naar de kou van de winter…

Afleiding zoeken helpt het beste, vandaar dat ik achter de laptop ben gekropen. Met de tuindeuren open, voor een vleugje wind en zingende vogels op de achtergrond.

Weer een diepe zucht, het lijkt wel of ik allergisch ben geworden voor warmte.

De zomer die iedereen doet opleven, voelt voor mij als overleven…een marathon, elk jaar weer.

Mijn controles in het ziekenhuis heb ik weer gehad, alles is stabiel. Dat is een goed teken en dat betekent dat ik de weg die ik nu bewandel de juiste is. Mijn gevoel klopte weer en dat was toch wel even een lichtpuntje.

Alleen de dosis medicijnen voor de pijn mag ik tijdelijk verhogen, om de zomer dragelijker te maken en niet alleen voor mij…

De sliertjes van het vliegengordijn dansen in de wind. Mijn woede ebt weg, net als mijn frustratie. Ik loop naar de koelkast, ik zet mijn tanden in een stuk chocolade. Suiker maakt de pijn alleen maar erger maar op dit moment sla ik die wetenschap voor heel even in de wind.

Ik wil alleen maar proeven, in stilte stilletjes genieten….

Schrijven, luisteren naar de vogels buiten met een stuk chocolade in mijn mond…

De perfecte combinatie als stukje troost en verzoening met mijn lichaam.

Zonder spijt… ja zeg ik hardop in mijzelf, de pijn is er en mag er zijn. Ik leer ervan. Weglopen, ontkennen of mij er tegen verzetten werkt averechts.

Hand en in hand gaan we verder, mijn lichaam en ik. En met een klein weekje Zeeland in het vooruitzicht lukt het “ons” vast om deze zomer goed door te komen.

…wederom pluk ik de dag en laat een stukje chocolade liggen voor morgen…

Liefs marleen