Hoe gaat het met je…?

Niemand vraagt meer hoe het ECHT met je gaat….Na een tijdje is alles weer normaal. Maar niets is wat het lijkt. Als je een chronische aandoening hebt is niks normaal, geen dag is hetzelfde. Misschien is het de tijd, de wereld waar we nu inzitten, iedereen is alleen met zichzelf bezig.

Het empathisch vermogen van mensen lijkt soms wel verdwenen. Begrijp me niet verkeerd, het hoeft er ook niet altijd over te gaan, maar helemaal niet vind ik ook gek. Mensen die iets onder de leden hebben worden vaak als lastposten gezien, maar vergeet niet, we dragen ook een last, een hele grote zware last, dag in dag uit. Maar je hoort ons niet klagen, in plaats daarvan zetten we het liefst nog net een stapje extra, om ons te bewijzen dat we gewoon meedoen in deze harde maatschappij….
Soms word ik er verdrietig van. Mensen zijn niet meer zo invoelend, begrijpend. Ze kunnen zich lastig in de gedachten en belevingswereld van de medemens verplaatsen.

Als iemand mij vraagt: hoe gaat het met je? Antwoord ik nu vaak uit een stukje zelfbescherming kort, goed hoor, ik volg mijn pad en die kan ik steeds beter vinden. Wat voor een waarde heeft de vraag, als de vrager niet eens de tijd neemt om ECHT te luisteren? Mensen die van me houden weten hoe zit en dat is vaak genoeg. Dat zijn de lichtpuntjes in mijn leven. Mensen die mij niet begrijpen, mijn pad verduisteren, vermijd ik.

De wereld om mij heen wordt kleiner, maar dat vind ik niet erg. Anderen te kunnen inspireren met mijn verhaal en mijn kunst geven mij zoveel voldoening terug. En dat alles niet in de hoogste staat van perfectie hoeft te zijn en ik met een tandje minder ook tevreden kan zijn had ik nooit van mijzelf verwacht. Maar het kan en juist daardoor ontstaat er ruimte voor ontwikkeling.
Thuis vind ik mijn rust en de drukte zoek ik op als ik daar behoefte aan heb. Ik ben lid geworden van een sportschool, dit was oprecht de beste beslissing van 2021. Klinkt gek misschien maar sporten voelt in deze bizarre tijd als een uitje. Ik volg diverse lessen, maar met name de yogalessen doen mij zoveel goeds. Mijn lichaam verandert, ik voel en zie de kracht.

Nu terugdenkend aan een rottijd, die er niet voor niets is geweest werk ik vooral slimmer, zeker niet harder. Het is mijn leven, ik leef nu en ik wil er alles uithalen wat er inzit. Mijn lichaam vraagt en ik antwoord. En op dit moment voelen wij elkaar haarfijn aan. Misschien ga ik wel weer een keer op mijn bek, dat moet dan maar. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen keuzes en de consequenties die daar misschien uit volgen. Vallen en weer opstaan, vallen en weer opstaan, dat is het leven.
Sarcoïdose en ik maken plaats voor, IK en sarcoïdose. Het is er, maar in stilte…

Lieve groet Marleen