Bloei zoals de bloemen, zou mijn moeder zeggen… Maar hoe…
Daar zit ik dan, op de yogamat. Ik ben er vroeg bij deze ochtend, maar nu is het nog enigszins koel hier voor het open raam.
Elk zuchtje wind voelt als een traktatie op mijn lichaam. Een ware verademing en meer dan welkom. Het extreem warme weer heeft me niet veel goeds gedaan. Ik voel de pijn, bij elke beweging stribbelt alles van binnen tegen. Ik probeer me te focussen op mijn ademhaling, dat helpt altijd om wat dieper in een houding te komen. Ondertussen beland ik mijn gedachten, de stemmetjes in mijn hoofd willen zich weer overal mee bemoeien. En ja hoor ze winnen, mijn gedachten dwalen af…
Gek dat pijn en warmte voor mij niet samen gaan. Vroeger keek ik zo uit naar de zomer, de lange zomeravonden, maar dat heb ik allang niet meer. Menig zomervakantie heb ik verpest. Ik zelf niet, maar mijn lichaam wilde dan niet meedoen. Mijn lichaam en geest hadden continue strijd. En dat heeft mij zoveel energie gekost. Maar alles is veranderd. Mijn verzet maakt plaats voor een stukje empathie naar mijzelf toe. Klinkt gek maar zo voelt het. Ik sta open voor verandering en ik blijf zoeken, noem het afleiding, naar dingen die mij kunnen helpen, om wat ik voel draaglijker te maken. En het lukt…
Zo was onze vakantie fantastisch, kort maar krachtig. Zelfs Jeroen vond mij anders, meer relaxed. Dit gevoel moet je vasthouden. Dat beloof ik Jeroen en mijzelf…
Ik had niet gedacht dat ik mijn innerlijke kracht zo sterk was en ik weet dat ik het zelf moet doen. Het is mijn leven, ik bepaal. En die verandering, op vele vlakken heb ik zelf in gang gezet. Onbewust glij ik door mijn yoga reeks, de bewegingen worden steeds vloeiender.
Misschien komt het door nieuwe rituelen die ik mijzelf eigen heb gemaakt. Ik voel me niet langer meer die vreemde bezoeker. Ik maak vrienden, elke dag opnieuw, met alles wat er binnen in mijn lichaam gebeurt. Alle sensaties die ik voel, neem ik bij de hand. Ze zijn als een gids voor mij en zorgen ervoor dat ik alert blijf en niet te ver ga. En daar ben ik dankbaar voor, ik durf en ik mag van mijzelf weer voelen. Als ik mijn ogen weer opendoe, blijft er een woord hangen, acceptatie. Ja, dat is het!!!
Ik eindig mijn yoga reeks met de zin, inmiddels een soort mantra: ik pluk de dag, ik ben wie ik ben en zoals ik nu ben, ben ik genoeg.
Na een koude douche, ook een nieuw ritueel, ben ik klaar voor deze nieuwe dag. Ik kijk in de spiegel en ik zie dat er iemand terug lacht. Eigenlijk ben ik best gelukkig en stilletjes een beetje trots op waar ik nu sta in mijn leven.
En ja, ik heb dit lichaam lief….