Bloei zoals de bloemen, zou mijn moeder zeggen… Maar hoe…
Afgelopen week hadden we de diploma uitreiking van Fleur ‘s dansopleiding. De tijd, zeg maar gerust bizarre tijd, is voorbij gevlogen. Eindelijk, na anderhalf jaar kunnen we haar weer in het ECHT zien dansen, in het theater. Dit voelt als een cadeau, heerlijk om die energie weer te voelen van alle prachtige dansers. De tranen rollen over mijn wangen, ik hoor meer gesnik in de zaal. Iedereen heeft dit zo gemist…. In een ver verleden heb ik ook gedanst en die wereld blijft mij boeien. Ik wil meedoen, ik voel de krachtige bewegingen op de bijzondere muziek. Alles is zoals het hoort te zijn, geweldig. En Fleur is blij want ze mag weer, ze straalt en geniet met volle teugen.
Onze band groeit en daar ben ik zo blij mee. Ik ben open en eerlijker over sarcoïdose, hoe ik mij voel. Fleur is niet gek, zij ziet ook de momenten als mijn lijf me even in de steek laat. En in plaats van alles alleen te willen doen, verbijten en daardoor verbitteren, praten we nu over alles. Eerder vertelde ik haar nooit iets, ik wilde haar beschermen, maar dat heeft er alleen maar voor gezorgd dat ze zich afsloot voor mij. Zij begreep mij niet meer en ik haar niet. Soms wilde ik haar ook niet begrijpen omdat ik daar de energie niet voor had. Ik had letterlijk en figuurlijk de handen vol aan mijzelf en soms nog. Voor wie het wil weten, daarom wilde ik ook geen tweede….
De grootste winst voor mij tijdens mijn helende reis, is de wijsheid die ik nu op weg terug naar mijn echte ik kan delen met Fleur, in de hoop dat het haar sterk maakt. Kinderen kunnen veel hebben, maar ik heb me lange tijd schuldig gevoeld dat ik niet de moeder kon zijn die zij verdiende. En nu mijn band met haar sterker is dan ooit, vind ik het best lastig om haar los te laten. Klinkt gek, ik ken haar pas net. En nu ik haar daar zo zie staan op het podium besef ik me dit alles pas goed. Confronterend!!! Ik huil nog steeds, maar geniet. Ik voel me rijk en gelukkig. Zo trots ben ik op deze jonge vrouw, in de bloei van haar leven. Een prachtige danseres, volwassen en zo zelfstandig. Ze leeft haar leven, haar droom!
Even vergeet ik de altijd zeurende pijn en de wereld om mij heen. Ik laat me door haar mee voeren in de magie van de dans. We zijn weer samen, samen een….
En dan klinkt er APPLAUS!!!!
Lieve Fleur, het mooiste stukje van mijzelf ben jij!
-xxx- mama