2 jaar

Vandaag is het twee jaar geleden dat we verhuisd zijn van Lobith naar Didam. Een verhuizing is zwaar, weet ik uit eigen ervaring. Dit was de 10e keer in mijn leven dat ik verhuisd ben.

Een verhuizing brengt veel werk en stress met zich mee, vooral als je ziek bent. Werken in het nieuwe huis is te zwaar, dat lukt niet.

Mijn taak bestond daarin dat ik probeerde minstens 1 doos per dag ingepakt te krijgen. Begon ik al twee maanden voor de verhuizing mee. Elke dag een doos, moest lukken dachten we. Soms wel, soms niet.

Tussen het inpakken van de dozen stonden natuurlijk ook de gebruikelijke bezoeken aan de diverse artsen in de agenda. Moeilijk vond ik het om bij de nieuwe huisarts te moeten gaan uitleggen wat sarcoïdose is. Dat snapt toch bijna niemand?

Dochterlief is een dag mee om het nieuwe huis schoon te maken en ziet dat het gezondheidscentrum met de nieuwe huisarts hier letterlijk om de hoek is en ze besluit bij de arts formulieren te gaan halen om nieuwe patiënt te worden bij hem. Vraagt ze aan zijn assistente of hij weet wat sarco is. Assistente loopt weg en komt terug met de arts.

Waarom wil dochterlief weten of hij weet wat sarco is. Gewoon, omdat haar moeder die ziekte heeft. Groot is haar verbazing als arts weet wat dat is. Zijn in Amerika wonende neef heeft ook sarco en als arts is hij zich in deze ziekte gaan verdiepen en heeft in Amerika scholing gehad.

We zijn welkom in zijn praktijk en ik mag me gauw een keer komen voorstellen met de medicijnlijst van wat ik gebruik. Dat werd een ontspannend kennismakingsgesprek. Fijn gevoel hield ik er aan over en zag de verhuizing nu met meer vertrouwen tegemoet.

Omdat ik na de verhuizing heb ontdekt dat familie en alle winkels binnen loop- en fietsafstand zijn, wilde ik niet meer 1x per week boodschappen met de auto en manlief doen, maar elke dag. Dit om in beweging te komen na 5 jaar liggen op bed.

10 kilometer fietsen naar de verste supermarkt, wat een uitdaging was dat en wat zwaar. Ik beloofde mezelf dat nooit meer te doen, echt nooit meer. Zonder conditie lukt dat gewoon niet.

De dozen konden inmiddels uitgepakt worden en na verloop van tijd merkte ik dat mijn schouders en nek stijf werden. Bij de huisarts verwijzing voor fysio gehaald.

De fysio begon met 1x per week een goede massage en wat oefeningen. Toen kwamen we er een keer over te spreken dat mijn conditie zo slecht is na zoveel jaar alleen maar liggen.

Voorzichtig werd er een trainingsprogramma opgesteld voor me. 1x per week mocht ik komen oefenen. Wat heb ik gehuild van de pijn en de vermoeidheid. Dit gaat me nooit lukken, echt niet!

Nu zijn we met het trainen 1,5 jaar en een andere therapeut verder. 10 minuten fietsen doet me niks meer. Ik fiets nu 20 minuten naar Zevenaar en daarna weer terug.

Samenvattend kan ik met heel mijn hart stellen, dat onze verhuizing het beste was wat me ooit is overkomen (mijn gezin staat natuurlijk bovenaan, maar daarna dus).

We zien allemaal dat ik groei en voorzichtig aan het opbouwen ben.

Verhuizen? Het zal nooit mijn hobby worden, maar dit is de eerste keer in mijn leven dat ik géén spijt heb van de verhuizing en ben elke dag nog steeds blij met mijn mogelijkheden.