APK-keuring

Ging eerder dit jaar mijn jaarlijkse keuring bij de longarts niet helemaal goed omdat we in de familie een aantal verliezen hadden geleden, mocht ik vandaag voor de herkeuring.

Vanmorgen eerst even brood gehaald zodat we tussen de middag wat te eten hadden en omdat ik na zo’n keuring de pijp wel leeg heb en niet veel meer kan.

Braaf zorg ik op tijd in het ziekenhuis te zijn en niet lang daarna mag ik de longfunctietest doen.

De dame die dat zou doen vandaag, vroeg of ik me goed voel. Jazeker, ik voel me goed. “Maar u klinkt zo benauwd” zegt ze dan. Dame, ik ben longpatiënt en de luchtvochtigheid buiten liegt er niet om.

De eerste test ging goed, geen probleem. De 2e test ging redelijk, moest 3 opnieuw. Dan kun je erop wachten dat de zwaarste nog moet komen: diep inademen en 10 secondes vasthouden.

Benauwdheid en adem vasthouden is vreselijk moeilijk. Ging dus niet zo soepel. Gelukkig zag ze dat ik wel mijn best deed en vroeg of het goed was dat we het met slechts 7 seconde gaan proberen. Alles is goed, zolang ik er maar snel vanaf ben. 2 pogingen gedaan en toen was de dame tevreden.

Dan vraagt ze of ik goed slaap en uitgerust wakker wordt. Nou ja, helemaal uitgerust gaat niet, sarco zorgt daar wel voor. En of ik snurk? Jazeker, manlief en ik snurken gezellig samen, tot groot ongenoegen van onze dochter die dan slapen wil.

Heb ik last van dat snurken, nee hoor. Alleen mijn man zegt dat ik af en toe wel eens stop met ademen tijdens de slaap, zal wel geen probleem zijn, ik adem nog steeds. Nou, dat bleek dus wel een probleem. Ze vond dat ik dit met dd longarts moest bespreken.

Ik had 5 minuten later mijn afspraak met de liefste longarts die ik ook heb meegemaakt. Zegt hij heel lief dat die dames daarop getraind zijn die vragen te stellen, omdat er meer longpatiënten zijn die slaapapneu hebben, ook sarco patiënten hebben dat wat vaker zegt hij.

Ik schrik me rot, wéér een nieuwe kwaal erbij of niet? Nee hoor, als manlief slechts 1x per 7 maanden zegt dat ik soms stop, is er geen enkel probleem. Bom, daar gingen weer 20 kilo stress op de grond. Hij kon er om lachen.

Hij keek naar mijn hand (tja, rooster van de oven en mijn wok hebben mij die smiley gegeven omdat ik zo ‘handig’ ben). Hij vroeg of kleine plekjes bij mij altijd rood werden. Ja, ik weet niet beter. Maar maakt niks uit hoor, het doet geen zeer.

Wanneer bij mij voor het laatst bloed was geprikt wilde hij weten. Dat wist ik toch echt niet, zouden huisarts en ik elke drie maanden doen, maar dat gebeurde dus niet, mijn fout, vergeten. Meteen maakte hij een labformulier met alles erbij, inclusief de Sil2. Hij verwacht geen problemen en mocht er iets zijn, dan belt hij me vanzelf wel op.

Het bespreken van de longfunctie was eenvoudig, hij weet hoe mijn longen zijn, sarco en COPD én hoge luchtvochtigheid buiten dan kan het niet anders dan zwaar zijn.

Gelukkig was de longfunctie wel beter dan een paar maanden geleden. Wat hem betreft hoef ik pas over 7-8 maanden weer terug te komen.

Ook heb ik beloofd het prikken toch elke 3 maanden te laten doen door de huisarts. Met een aanval van doe-eens-slim heb ik in de lift naar beneden een foto gemaakt van het labformulier, zodat ik kan zien wat er geprikt moet worden.

Eenmaal thuis, het prikken was een fluitje van een cent, heb ik in mijn digitale agenda gezet dat ik over 3 maanden de huisarts alle waarden van dit labformulier te laten prikken, zonder de Sil2.

Slim genoeg had ik de waarden van de foto kunnen aflezen en heb die erbij gezet zodat de huisarts weet wat hij moet laten prikken. Nog makkelijker is het met een digitale agenda is dat je kunt instellen hoe vaak het herhaald moet worden. Ik ga het dus niet meer vergeten.

Nu zit ik moe op de bank te luisteren naar de muziek van mijn favoriete violist en ben blij dat ik toch weer goed door de APK-keuring heen ben gekomen. Niet verwacht, toch gekregen.