Bewegen

Het is lente en ik wil naar buiten. Maar of mijn conditie dat toelaat? Ik ben er wel hard voor aan het werk, maar nu is er het Coronavirus en wordt er niet meer in groepsverband geoefend.

Daar waar ik gisteren nog dacht van “lekker, paar dagen vakantie” kom ik er vandaag op terug. Ik mís die oefeningen en het bewegen. Nooit gedacht dat ik dat zou gaan zeggen.

En ook nooit gedacht dat ik tegen mijn lieve man zou zeggen dat hij binnen mocht blijven en spiegels klaarmaken voor zijn klanten, omdat ikzélf met onze hond wilde gaan lopen. Hij had dat ook niet verwacht en was blij verrast. De hond maakt het niks uit wie er met hem loopt.

Geen jas aan, teenslippers weer vertrouwd aan de voeten, t-shirt met halve mouwen en hop, naar buiten. Zacht windje staat er, lekker uitwaaien dus. Mijn gebruikelijke turbo was er niet. Rustig aan gelopen, hond laten snuffelen waar hij wou en intussen denken aan de woorden van mijn peut: “als Jaro snuffelt neem je zelf ook even 30 seconde rust, denk daarbij aan je ademhaling”.

Met mijn ademhaling is niks mis vandaag. Ik neem inderdaad de rust als hij snuffelt.

Ik zie de madeliefjes en boterbloempjes overal staan en denk terug naar toen ik nog een klein meisje was, gezeten in het gras en de madeliefjes plukken om er een ketting, armband en krans om het hoofd van te maken.

Hetzelfde heb ik mijn dochter geleerd toen ze de leeftijd er voor had. Ineens kwam het gevoel in me op, dat ik in het gras moest gaan zitten en weer zo’n ketting te maken.

Gelukkig had ik net op tijd in de gaten dat er niks was waaraan ik me zou kunnen vasthouden en steunen bij het opstaan. Het idee was leuk, maar toch maar niet gedaan. Uit mezelf kom ik nooit overeind en daar waar steun van een boom was, waren geen madeliefjes.

Rustig verder gelopen met onze grote witte vriend. Er komt een wandelaar aan die even een praatje begint met “ik kom niet dichterbij anders eet hij me op” terwijl hij breeduit stond te lachen.

Even gezellig met hem staan praten. Bijna 80 en veel bewegen zei hij, dan wordt je fit oud. En geraniums om er achter te zitten, deed meneer niet aan, ook niet de ouderen soos, dat was voor oudere mensen en niet voor hem. Respect meneer.

Nog steeds genietend van het weer, merk ik dat we ineens weer thuis zijn. Niet doodmoe, niks piepende of fluitende ademhaling. Een lekker, relaxt gevoel heb ik wel. Vandaag dus gewandeld, iets meer dan een kilometer gelopen en met een glimlach merk ik dat onze hond meer moe is dan ik. Goed bezig dus. Zou ik morgen eens proberen om een stuk te fietsen? Kan niet verdwalen, want ik heb een routeplanner op mijn mobiel en het mobieltje past in een speciale houder op mijn fietsstuur en dan kan ik rustig een rondje fietsen. Zeg maar een rondje van 40 minuten of zo. Leuke uitdaging.