Brand

Het kon natuurlijk niet anders dan dat je lijf gaat protesteren in een rustige periode na anderhalve maand stress, zorgen en verdriet.

Ik merk het aan mijn altijd wat gevoelige rechter oog, de oogleden branden en schrijnen. Mijn huid idem dito, geen schrammetje of zo te zien, maar het brandt.

In die anderhalve maand zijn we twee lieve familieleden verloren, rust heb je dan niet. Je gaat door, in de survival modus, je wilt ze bijstaan in de laatste periode. Wat er met jou gebeurd, maakt op dát moment niet uit.

De eerste 2 weken nadat alles afgelopen was, de crematies geweest zijn, zit je als een zombie op de bank. “Hoe kan dat nou, waarom” zijn vragen waar we in één geval het antwoord op weten: Parkinson en dementie op 80-jarige leeftijd. Dit overlijden werd verwacht en gehoopt dat de verlossing snel zou komen.

Die ander zijn nog geen antwoorden gekomen, de uitslagen van de obductie moeten nog komen, al was wel bekend dat er een griep, zware longontsteking, slecht werkende longen en nieren waren. Maar om dan in een paar dagen na opname te overlijden snappen we nog niet.

Langzaam proberen uit die zombie modus te komen, weer voorzichtig even een stukje fietsen. 7-8 km is voor een begin wel goed. Je energie is minder geworden, dus langzaam opbouwen is wel zo handig.

In één week tijd drie keer kunnen fietsen, het gevoel krijgen dat de energie weer terug begint te komen in je lijf. Enthousiast je peut laten zien dat je weer actief bent geweest. Samen blij zijn.

Maar ook samen weten dat het nog lang gaat duren voor ik weer op mijn “oude” niveau zal zitten. Gelukkig ben ik in de heftige periode ergens mijn turbo verloren, tempo is er dus niet meer.

Ik ga vandaag iets doen, hoe en wat? Geen idee, maar ik heb actie nodig, mijn lijf schreeuwt er om. Via een omrit van 8 km naar de supermarkt (500 meter van ons huis vandaan) doet goed.

Het ging lekker, ik had mijn app niet aangezet en ben gek genoeg niet verdwaald. Mij gezin en ik allemaal verbaasd, ik ben daarin kampioen.

Toch merk ik langzaam dat de rust die ik neem wel goed is voor mijn hoofd, gedachten verzetten en puzzels doen, boek lezen. Dat soort dingen doen me goed.

Mijn lijf laat merken alles 3x niks te vinden. Er is geen plek op mijn lijf waar geen brand of pijn te vinden is. Insmeren met menthol gel of olijfolie werkt dit keer niet.

Waarom dat niet werkt, lijkt me duidelijk. De emoties, de spanningen, alles moet er uit en dat blijkt nu te komen.

Mijn dry needling peut heeft maandag al mijn schouders, nek en rug ontspannen gekregen. De naaldjes waren krom getrokken toen hij ze er uit haalden, zoveel spanning zat er. Die is nu gelukkig weg.

Zorgen dat die brand weg gaat of geblust gaat worden, zal niks helpen. Alles moet eerst zijn plekje krijgen en daarna komt het lijf waarschijnlijk ook wel weer tot rust.

Tot die tijd blijf ik smeren met menthol gel en olijfolie, blijf ik puzzeltjes oplossen en luisteren naar mij favoriete violist André Rieu. Elke avond luister ik naar hem terwijl manlief nog werkt en dochterlief steun vindt bij haar vrienden.

De brand zal verdwijnen, het heeft alleen nog tijd nodig en die zal ik het moeten geven. Geen turbo, geen stress, gewoon rustig aan doen.