Eindelijk weer

In februari 2013 kreeg ik het advies van onze toenmalige huisarts om voorlopig even niet meer auto te rijden omdat ik steeds zo duizelig was en letterlijk omviel.

Natuurlijk, ze had wel gelijk. Als ik tijdens het auto rijden onderuit zou gaan, ben ik een gevaar voor mezelf en andere weggebruikers. Dat risico wilde ik niet lopen en heb inderdaad niet meer gereden.

In het begin heb ik het gemist, de auto pak je zo makkelijk, vooral als je boodschappen moet doen die niet in je fietstassen passen. Probeer maar eens een krat Radler in je fietstas te proppen, gaat je écht niet lukken.

Dan komt langzamerhand het gevoel, dat je niet meer vrij bent om te gaan en te staan waar je wilt. Normaal pakte je de auto als je iets bijzonders of zwaars had, maar dat ging dus niet meer. Afhankelijk van anderen ben je dan. Manlief of zoonlief vragen of ze je even konden rijden.

Vaak ging dat goed, maar beiden hebben hun eigen werk en dat is net even niet taxichauffeur zijn.

Manlief en ik planden het een tijd later om ééns in de week samen de zware boodschappen te doen, kon ik de rest door de week wel op de fiets halen.

Wordt manlief echter ziek of is hij elke dag bij klanten, kunnen de zware boodschappen niet gedaan worden en bestelde ik die online en liet ze bezorgen. Wel opletten dat je dan niet impulsief een rondje gaat fietsen terwijl er bezorgd moet worden.

Altijd heb ik gezegd dat als ik echt een jaar niet duizelig ben geweest en gevallen ben, ik een opfriscursus bij een rijschool zou nemen om weer te kunnen rijden. Steeds als het jaar duizelvrij bijna om was, kwam er weer een heftig duizeligheid en kon ik weer opnieuw een jaar wachten.

Na vijf jaar gaf ik de hoop op, het zal met de auto en mij niks meer worden. Zal ik over een paar jaar (3-1-2021) als mijn rijbewijs verlengd moet worden dat dan doen of niet? Manlief zegt van wel, je weet maar nooit.

Dan is er een moment, na 7½ jaar niet gereden te hebben, dat je in de gaten hebt dat je al ruim een jaar niet meer duizelig was en omgevallen bent. Duizelig is iedereen wel eens, ik ook wel, maar niet meer met omvallen.

Ik ben mijn therapeute dan ook erg dankbaar dat zij me geleerd heeft hoe ik mijn ademhaling onder controle te krijgen als ik weer eens licht in het hoofd ben. Inmiddels is dat een automatisme geworden, ook tijdens het fietsen tegen de wind in. ‘Peut’, zoals ik haar noem, je bent een schat.

Online eens kijken wie je een opfriscursus kan geven in bij voorkeur dezelfde soort bus als die we zelf hebben. Er zit er één in Arnhem met dezelfde bus als de onze.

Een mailtje gestuurd om te informeren naar de mogelijkheden. Het gaat puur om het in de eigen buurt rondrijden, eventueel naar Zevenaar naar het ziekenhuis of andere ‘peut’. Nog belangrijker is de afmetingen van die bus, die is anders dan de station waar ik het laatst in heb gereden.

Vandaag was het dan zover. Ik kreeg een opfriscursus, 60 minuten rondrijden in Arnhem Zuid.

Het was meer een memory lane. De instructeur stuurde me door wijken die ik erg goed ken omdat ik in die wijken heb gewoond of zelfs mijn krantenwijk had als 16-jarige.

Het rijden ging goed, ik was het nog niet verleerd en na een goede en zeer duidelijke uitleg over de dode hoek waarin fietsers, voetgangers of andere weggebruikers zich kunnen bevinden vond hij dat hij me niet veel meer kon bijbrengen.

De eerste 10 minuten was het wennen, hij vond dat het daarna soepel ging en zei dat ik weer vele veilige kilometers mocht gaan maken. Wat een heerlijk gevoel dat het weer mag. Een gevoel van teruggekregen vrijheid. En reken maar dat als het slecht weer is, ik nu de auto zal pakken naar Zevenaar.