Even rust

Er zijn van die dagen dat je weet dat je beter op bed had kunnen blijven liggen. Vandaag is de zoveelste dag achter elkaar dat ik dat gevoel heb. Waarom dat zo is, is niet in twee woorden uit te leggen. Het speelt al langer. Ik zal het proberen uit te leggen, terwijl er een zware mist in mijn hoofd zit. Als ik dus onduidelijk ben, weet je in elk geval waar het aan ligt.

Er gebeurd al een dik jaar van alles in mijn leven waar ik helaas geen invloed op heb. Het overkomt je en je moet ermee dealen wordt er dan gezegd. Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Omgaan met dingen zonder er over na te denken kan ik niet.

Ik probeer me in te leven in het leven met Parkinson en beginnende dementie, beiden bij mijn lieve schoonmama. Dat vraagt voor ons ook aanpassingen, dagelijks bij haar kijken hoe het gaat. Paar keer per dag bellen en horen of ze op tijd eet en medicatie inneemt. Eens per week zorg ik voor haar boodschappen en dat haar pillendoosje goed gevuld is.

Manlief en ik lezen ons ook in over wat er allemaal aan waarheden en leugens verspreid wordt over de corona-crisis, de tests en de nu te krijgen injecties. We lezen berichten, de één nog heftiger dan het andere. Intussen zit iedereen verplicht thuis, alle winkels (behalve waar je eten en medicijnen kunt halen) zijn dicht. De jeugd mag niet meer bij elkaar op school in de klas zitten, je mag niet meer met elkaar in een grote groep samen zijn.

Er is ook de toeslagen affaire, waarvan we weten dat er een lief jochie van 8 zelfmoord heeft gepleegd omdat hij het niet meer kon aanzien dat zijn ouders het financieel zo moeilijk hebben.

In de vriendengroep van onze dochter was ook een knul die het niet meer zag zitten en zelfmoord wilde plegen en van een brug is af gesprongen vorige maand. Hij kwam verkeerd terecht, is niet overleden maar vanaf borsthoogte verlamd. De groep vrienden heeft het er erg moeilijk mee.

Zelf probeer ik dochterlief te steunen, maar ook zij heeft het zwaar. Ze maakt zich zorgen om haar oma, om mijn gezondheid en om haar vrienden. Online studeren is niet zo lekker als ze niet minstens één keer per maand naar haar mede studenten in Wageningen mag.

Ondertussen krijg ik zelf van alle kanten te horen dat ik me niet zo moet aanstellen, niet moet luisteren naar mijn man, want hij zal mij wel gezegd hebben wat ik moet vinden of denken. Er zijn mensen die ik deze week heb geblokkeerd op facebook en andere sociale media waar ik actief ben.

Ik ben iemand die zélf ook kan nadenken en niet blindelings doet wat anderen zeggen of denken, dus dat was een totaal foute opmerking, die persoon heeft daar wel vaker een handje van, maar er zijn grenzen tot hoever je kunt gaan, dit was dé grens.

En juist die sociale media staan me op dit moment erg tegen. Je mag niks over injecties, testen, corona, zwarte piet of wat dan ook zeggen. Je moet je mond dichthouden, anders ben je een complotwappie. Nou, dan ben ik maar een wappie. Ik respecteer iemand die anders denkt dan ik, totaal geen probleem. Maar mij dan online aanvallen omdat we het niet eens zijn, gaat mij te ver.

Daarom heb ik besloten nog wel een of twee keer per dag te kijken hoe het met mijn vrienden gaat. Voor de rest heb ik besloten om rust te nemen van internet. Ook de diverse groepen waarin ik zit, zullen wel gemerkt hebben dat ik minder online ben. Dat zal voorlopig ook nog zo blijven.

Ik ga nu, misschien heel erg egoïstisch, even alleen maar aan mijn eigen gezondheid en conditie denken. Wordt hoog tijd dat ik dat ga doen, want ik merk dat alles een beetje teveel voor me word en ik niet meer de energie heb om goede dingen te doen, zoals even een lekker rondje fietsen, dat lukt me niet meer.

Ik ga nu dus even rust nemen, ga relaxen, puzzelen, lezen, andere dingen doen. Het moet gewoon even, anders red ik het niet.