Gezocht en gevonden

Na een half jaar met mezelf overhoop te hebben gelegen, gaat het nu eindelijk weer de goede kant op.

De ellende begon heel onschuldig met een conditie die volgens mijn longarts beter was geworden door al het fietsen. Is die corona onzin toch nog érgens goed voor geweest.

Enthousiast sprak ik met de longarts over het fietsen en dat ik nooit had verwacht dat ik dat zó leuk zou gaan vinden. We waren allebei blij.

Hij stelde voor om voorzichtig van 12,5mg MTX per week naar 10mg te gaan. In het begin ging dat goed, maar daarna niet meer.

Na ongeveer drie maanden kwam ik erachter dat mijn ontstekingswaarden omhoog gingen. Daar had ik geen arts of wie dan ook voor nodig: kleine schaafplekjes werden ineens rood en dik.

Om de nagel van één van mijn tenen zat een dikke blaas vol met pus. Doorprikken, sodabad en na een aantal dagen was die ontsteking weer weg.

Wel werd ik steeds meer moe en een rondje fietsen kwam niet verder dan de fiets buiten zetten en dan doodmoe op de bank in slaap vallen.

Een hele tijd geen afstanden meer gereden, plaatselijke super was al ver zat. Ik voelde dat ik snel achteruit ging qua conditie.

Toen de longarts maar gebeld en gevraagd of ik weer terug mocht naar die 12,5mg. Ja zeker, dat mocht. Ik moest opbouwen of stabiel blijven maar niet achteruit gaan.

Wat een opluchting, nu zal ik snel weer de oude zijn, dacht ik nog heel naïef.

Ik begon te niesen, een hele échte zware verkoudheid kondigde zich aan. Normaal nies ik slechts één keer en dat was de verkoudheid dan ook wel.

Nu dus niet, ben er dik twee weken mee zoet geweest en kreeg toen ook nog eens problemen met mijn darmen zodat ik in de buurt van de wc moest blijven.

Niet fietsen, geen fysio (ga maar eens de oefeningen doen als je diarree hebt), dan ga je snel achteruit.

De stress en de zorgen om mijn conditie maakten dat ik me overal terug trok, thuis op de bank met een goed boek of een mooie puzzel, andere dingen lukten me echt niet meer.

De rust heeft me goed gedaan, ik heb wel een paar mensen online gemist, ook een groep waar ik even uit ging, mis ik nu toch wel weer.

Nu merk ik dat ik weer wat energie heb en die misbruik ik al een paar keer om mezelf uit te dagen toch maar weer eens wat verder te fietsen dan de plaatselijke super.

Doodmoe kom je dan thuis, middagdutje is een absolute must. Maar het geeft me ook weer positieve energie.

Voorzichtig kan ik nu zeggen dat ik mezelf weer terug herken.

Volgende maand weer APK bij de longarts, ik weet zeker dat hij het niet nog een keer voorstelt om te minderen. Helaas heeft de 6 minuten wandeltest uitgewezen dat mijn conditie toch achteruit is gegaan.

Maar ik voel mezelf nu barstens vol energie, absoluut gevaarlijk omdat je dan de neiging krijgt over je grenzen heen te gaan.

Maar ik weet grotendeels waar mijn rem zit. De kans dat ik over mijn grenzen zal gaan, worden steeds kleiner. Want ook mijn gezin en de peuten kennen mijn grenzen, zij nog beter dan ikzelf.

Wat mij ook enorm helpt om tot rust te komen, is de muziek van Andre Rieu. Als manlief in de avond nog achter zijn pc aan het werk is, kijk ik naar de concerten van hem. Ik heb er 4 op de band staan, maar via youtube en prime video lukt het ontspannen met zijn muziek ook erg goed.

Nu ga ik voorzichtig weer opbouwen, stapje voor stapje. Fijn gevoel is dat om weer dingen te kunnen doen.