Grensoverschrijdend

Gisteren zou een rustige dag zijn voor me, omdat ik weer ging trainen. Na de training neem ik mijn rust en ga lekker liggen slapen. Hoe anders wat het in werkelijkheid.

De training was zwaarder dan ooit. Een paar oefeningen gingen goed, maar als je traint bij een longfysiotherapeut is alles ineens anders. Ze kent me nog niet goed en lichamelijk weet ze niet wat ik aan kan. Tot ze me ziet staan uitzwaaien en de spieren ontspannen na een oefening. Hoofd naar beneden en adem happend.

Vanaf dat moment liet ze me niet met rust, overal werd uitgelegd hoe ik de oefening moest doen en hoe de ademhaling moest zijn. Geen 4 cardio oefeningen, maar 2. De andere 2 mogen dan morgen. De krachttraining was het zwaarste, daar ging mijn ademhaling op hol en dat zag ze. Toch alle oefeningen kunnen doen en total loss maar tevreden thuisgekomen.

Na het douchen en koffie drinken even stoffen en zuigen. Na het eten even naar de tandarts omdat mijn prothese te wijd is geworden, de kaak slinkt blijkbaar nog. Na de tandarts even bij schoonmama nieuwe batterij in haar afstandsbediening van de tv gedaan, lukt haar niet zelf meer. Na 1,5 uur theedrinken dan eindelijk naar huis, tijd voor mijn middagdutje. Robin had een afspraak met een vriend die haar om 2 uur zou ophalen, dus slaap lekker.

Thuisgekomen zit ze met vriendje op de bank, stoeiend met de hond en gierend van de lach om stomme filmpjes die ze kijken. Slapen kon ik wel op mijn buik schrijven, ook boven zou dat niet lukken: houten vloeren en onze slaapkamer pal boven de bank in de woonkamer.

Gefrustreerd naar boven en dan maar doodmoe de handdoeken uit de droger halen en opvouwen. Handdoeken zijn niet droog, stoffilter moet schoongemaakt worden. Huilend maak ik het schoon.

Inmiddels is van Canal Digitaal de schotelantenne binnengekomen en moet natuurlijk direct gemonteerd worden. Ga je gang, ik blijf zitten, ik kan niet meer. Tot groot plezier van die twee lachende pubers, want als ik doodmoe ben kan het zijn dat ik niet meer weet wat ik zeg en pas besef dat er iets fouts is gezegd als ze nog harder gaan lachen en niet meer bijkomen. Hou op! Ik ben moe! Dat roep je dan ook en even stopt het lachen.

De schotel is inmiddels gemonteerd, kabels aangesloten en nu kijken of er beeld is. Pubers kijken naar tv, roepen naar mij in de tuin of het beeld goed is en dan mag ik dat naar het dak van de berging roepen waar manlief dan druk bezig is.

Inmiddels is het al ruim etenstijd en de ene puber heeft blijkbaar nog geen zin naar huis te gaan, dus vraag ik (subtiel toen nog) of hij hier eet of niet? Ja dus! Shit. Snert uit blik, jawel, opgewarmd (probeer maar eens te kauwen zonder bovengebit) en knul vond het lekker en heeft drie kommen weg zitten werken. Lol. Lijkt onze zoon wel, die kan ook zo lekker eten.

Vaatwasser doet daarna het werk, ik ga liggen op de bank en kijk tv.

Rond 10 aan dochter gevraagd of ze nog ontbijt en lunch moet gaan klaarmaken voor de volgende dag. Ja, dat moet ze en ze wil ook nog douchen. Rond half elf is mijn subtiel zijn toch écht weg. Puber wordt de deur uit gebonjourd omdat dochterlief om 8 uur op school moet zijn en nu nog een en ander moet doen. Kwartier later was hij toch écht weg.

Rust. Rust. Nog even iets op tv kijken dan slapen. Rust.

Na een nacht diepe slaap word ik wakker doordat er armen om me heen liggen en er zachtjes over mijn haren wordt gewreven. Of er iets aan de hand is? Ik blijk in mijn slaap te liggen huilen. Drie huilbuien later staan we op en ga ik douchen, misschien dat dat helpt. Nee, onder de douche weer een huilbui.

We spreken af dat ik vandaag letterlijk niks ga doen, behalve samen om half vijf mijn gebit weer op halen bij de tandarts. Dit was nog heftiger dan Kerst, de jaarwisseling en mijn verjaardag bij elkaar. Nog een week, dan lekker op vakantie. Nu bankhangen en niks doen. De grenzen zijn duidelijk overschreden.