Met de neus op de feiten gedrukt

Dat team van fysiotherapeuten dat ik om me heen heb verzameld, is onbetaalbaar. Zodra ze me zien, weten ze al hoe het met me gaat nog voor ik het zelf weet.

Degene die mijn longtherapeut is, heeft vanaf de Kerst 2020 december een half jaar sabbatical. In week 25 komt ze weer terug.

Wij, de patiënten, vinden haar vervangster een super peut, ze kijkt anders naar ons dan de peut zelf. Wel op een positieve manier natuurlijk.

Zij ziet ons anders omdat ze ons slechts kent vanaf oktober toen ze werd ingewerkt bij ons. “Vreemde ogen dwingen” zeggen ze altijd, maar die zien ook dingen die vertrouwde ogen misschien niet direct waarnemen.

In elk geval ben ik met beide dames erg blij en had het idee dat als peut terug komt, ik 1 dag bij haar en 1 dag bij haar vervangster zou blijven.

Vanmorgen vertelde vervangster ons dat we allemaal teruggaan naar onze eigen peut en dat zij doorgaat met de patiënten die zij heeft aangenomen. Klinkt ergens ook wel logisch.

Komt vervangster vandaag bij me, of ik tevreden ben over hoever ik afgelopen 6 maanden ben gekomen. Mooie vraag.

Maar ik ben teleurgesteld in mezelf zeg ik haar. Waarom? Omdat het de bedoeling was om herfst, winter en beetje voorjaar hard te werken aan de conditie zodat ik in de zomer in survival-stand niet teveel van mijn conditie verlies.

Kijkt ze me aan en vraag of ik dat meen. Ja, dat meen ik. Ik heb niet genoeg conditie opgebouwd om de zomer te kunnen overleven zonder elke dag super benauwd te zijn en niks te kunnen.

Kijk eens terug, zegt ze dan. Had ik niet in de herfst flinke buikgriep en kon ik 8 weken niet naar fysio of andere dingen doen voor de conditie. Zelfs naar de super 500 meter verderop kostte me alle energie.

En was het ook niet zo dat de zorg voor schoonmama veranderde toen ze opgenomen werd. De zorg had ik niet meer zelf, daar waren anderen voor verantwoordelijk. Maar we zagen haar snel achteruit gaan.

Intussen ligt de neef en goede maat van Tonnie in het ziekenhuis en overlijd na een paar dagen. Anderhalve week later gevolgd door zijn peettante, schoonmama.

De tranen stonden in mijn ogen toen ze dit aanhaalde. Is inderdaad een heftig halfjaar geweest. Vraagt ze ook nog, nu zo terug kijkend, of ik dan nog steeds teleurgesteld ben in mezelf.

Nee, als je het zo bekijkt, kan ik niet teleurgesteld zijn, zegt ze. Want ondanks alles ben ik wel 2x per week aanwezig geweest onder het mom: beter een halve oefening dan helemaal geen oefening.

En intussen fiets je toch ook weer leuke afstanden zegt ze dan. Langzaam voel ik me gerust gesteld.

Ik heb gedaan wat ik kon, het waren de omstandigheden die niet zo goed waren. Ze zei dat ik de zomer moet proberen door te komen en vanaf september met de kracht die ik dan heb, weer kan gaan opbouwen voor de volgende zomer.

Zo bekeken voelde ik toch weer iets van “toch goed bezig geweest meisje. Peut heeft gelijk, je kon er niks aan doen. September, here I come!”

Eventjes met de neus op de feiten gedrukt worden kan erg verhelderend werken en voor opluchting zorgen. Dank je meisje.