Mezelf verbazen

“Kan niet ligt op het kerkhof en wil niet ligt er naast“, ik hoor het mijn oma nog zeggen toen we klein waren en iets niet wilden of konden doen. Het spookt al een paar dagen door mijn hoofd.

Jullie weten allemaal dat ik van fietsen ben gaan houden en dat lopen voor mij een “not to do” was. En dan ben je bij fysio weer bezig en zegt de peut ineens: wat ga jij doen als het in de herfst hard waait en je niet meer kunt fietsen? Ga je dan lopen?

Ehm, lopen?? Ikke?? Ik weet dat beweging belangrijk is, maar met mijn gevoel van balans en evenwicht zie ik dat eigenlijk niet zo zitten. Gouden engel, sorry ik zal je voortaan longpeut noemen dat vindt je fijner, komt met het idee dat lopen met stokken wel mogelijk zou kunnen zijn.

Zelf heeft ze nordic walking stokken en die had ik al een keer mogen uitproberen. En dat beviel me totaal niet en ik gaf ze gauw weer terug aan haar. Online kon je ook goede stokken halen om mee te lopen, zelfs MediPoint heeft ze.

Dat bedrijf ken ik wel en ik zeg dat ik op hun site ga kijken of er iets tussen zit wat me zou kunnen helpen. Een mede patiënt van haar hoort ons gesprek, hij is een wandelaar. Ik een fietser en hij een wandelaar. Hij zegt dat hij thuis nog wel een wandelstok heeft liggen en dat hij die de volgende keer mee zal brengen zodat ik het even kan proberen.

Gisteren kwam de wandelaar dus met een mooie, grote wandelstok aanzetten. En met mooie groot bedoel ik dat het lijkt alsof hij gemaakt was voor mijn lengte. Peut en ik kijken even hoe ik hem moet gaan gebruiken en zonder problemen loop ik door de oefenzaal.

Wandelaar zegt er ook bij dat die stok stevig is en mocht ik een keer vallen, ik met de hulp van de stok toch weer zou kunnen gaan staan. Dat geeft me al een veel beter gevoel, omdat ik zonder hulp of steun ergens van, niet kan opstaan.

Peut vraagt aan hem of ik hem even mag lenen om te kijken of het wat voor mij is. Ik mocht hem zelfs houden, hij heeft zelf ook nog een goede. Dank je wel, wandelaar. Ik ga het uitproberen morgenochtend.

Boodschappen doen zonder fiets betekent zonder fietstassen. Gelukkig heb ik een mooie rugzak, daar heb ik altijd mijn sport spullen in als ik naar fysio ga. Spullen eruit gehaald, rugzak omgehangen, wandelstok gepakt en rustig proberen te gaan lopen.

Niet tever weg, dat durf ik nog niet. Al weet ik dat ik dat wel kan als ik gedwongen word. Daar schreef ik al over in mijn blog “Om denken” De Aldi dus vandaag, is niet ver en als dat goed gaat, de volgende keer wat verder.

Voor ik het wist was ik bij de Aldi, wat loopt dat fijn met de wandelstok. Dat had ik nooit verwacht, ik voelde mijn zelfvertrouwen groeien tijdens het lopen. Dit ging zo lekker, er was meer balans. Tuurlijk, onbalans ben je niet direct kwijt, ik heb best een paar keer gewankeld, maar het ging goed.

Ik heb er natuurlijk geen 21 minuten over gedaan, je staat bij de Aldi sowieso al 10 minuten in de rij bij de kassa. Maar wel mooi iets meer dan een kilometer gelopen. Dat geeft me het vertrouwen dat ik volgende keer verder kan lopen.

Thuis pak ik de boodschappen uit, voel me trots en heb nog energie over. Ik ga direct piepers snijden en voorkoken, bloemkool in roosjes snijden en in een pan doen, karbonade in de marinade leggen en voel me nog steeds energiek. Raar, ik had toch moe moeten wezen na het lopen? Niet dus.

Longpeut, je bent een schat dat je met dit idee kwam en wandelaar voor zijn wandelstok. Ik ga hem zeker vaker gebruiken en mijn rugzak hangt nu aan de kapstok, naast de wandelstok. Ik ben zeer verbaasd over wat ik toch kan, al wist jij dat natuurlijk al wel. Ik hou van je.

En oma had natuurlijk ook gelijk, ik kon het wel. Ze zal boven in de hemel wel trots zijn. En ik wil het nu ook vaker gaan doen. Kan niet wel en lukt niet wel.

Mooie wandelstok en iets meer dan een kilometer gelopen.