Mistig

Met sarco weet je het nooit hoe de dag zal verlopen. Soms heb je iets in je hoofd van “dat kon ik vandaag wel eens gaan doen” en dan merk je dat dat helemaal niet gaat lukken.
Na het opstaan vanmorgen doe ik wat ik altijd doe: eerst mijn medicijnen nemen, glas sinaasappelsap inschenken en iedereen op facebook begroeten. Tenminste….. dat was de bedoeling.

In de keuken open ik de kast waarin de medicijnen staan en liggen, maar dat geeft een apart gevoel. Ik zie mijn hand de kastdeur openen, de medicijnen pakken en op het aanrecht leggen. Ik zie mijn linker hand de andere hand helpen om de medicijnen uit het doosje te krijgen en door de strip te drukken.

Dan liggen er 4 pilletjes en 2 pufjes op het aanrecht en ik zie dat en vraag me af wat ik daarmee moet. Een hand pakt een glas en houdt dat onder de kraan, de andere hand doet de kraan open en er komt water in het glas. Even later merk ik dat de medicijnen niet meer op het aanrecht liggen en dat het glas leeg is en mijn mond tintelt van het koude water voor de pilletjes en de pufjes.

Ik zie het, maar merk het niet en weet het ook niet. Schijnbaar heb ik een automatische piloot in mijn lijf die het overneemt als een en ander niet lukt. Want even later zit ik op de bank en staat er een vers glas sinaasappelsap voor mijn neus. Vraag me niet hoe die daar is gekomen, ik weet het niet. Ik heb het zelf gedaan, maar weet het niet.

Het is net of ik naar een film zit te kijken. Dat ik zie wat er gebeurd en er geen invloed op heb of er iets aan kan veranderen. Zo ook met het schrijven van deze blog, na elke regel legt mijn hand het tablet op de tafel, zie ik rode streepjes als een woord faut is gespeld. Spellingcontrole maakt een hoop goed.

Dan pak ik mijn tablet weer op en probeer verder te gaan met schrijven, het verhaal zit samen met de afbeelding wel in mijn hoofd, maar op papier krijgen is vandaag een ander ding.

Mijn dagelijkse puzzeltjes heb ik ook gedaan, waren puzzeltjes met maar 2 om op te lossen. Normaal zou dat moeilijk zijn, maar ik zie ineens een groen vinkje komen omdat ik de puzzel goed heb opgelost. Ja, maar hoe dan? Ik weet van niks en toch heb ik het zelf gedaan.

Ik heb met mezelf en mijn peut afgesproken regelmatig te gaan fietsen. Ik had gisteren een mooie route voor vandaag gepland, maar ik heb geen idee hoe ik dat voor elkaar moet krijgen. Gaat dus niet lukken, ik mag al blij zijn dat ik straks een glas cappuccino veilig op tafel kan zetten.

Mijn spellingcontrole is inmiddels flink overstuur, er staan Joost-mag-weten hoeveel rode streepjes onder mijn tekst. Dat los ik straks wel op. Degenen die me kennen weten dat ik nooit om een woord verlegen zit en een goede babbel heb. Elk woord dat ik nu schrijf kost moeite.

Ik denk dat ik het gevoel dat ik nu heb, het beste kan omschrijven als een dichte mist in mijn lijf. De energie is compleet weg, alles voelt vaag en verwarrend aan. Ik weet dat het morgen weer beter gaat, maar nu is gewoon even ruk.

Aan jullie reacties zal ik wel merken of deze blog net zo verwarrend is als ik me voel. Die dichte mist zal wel weggaan, dat weet ik. Wat ik geschreven heb zal ik morgen wel terug lezen om te zien hoe erg die mist in mijn hoofd en lijf was. Heb ik weer wat te lachen om mezelf.