Moker

Het was te verwachten dat die moker zou toeslaan, ik had er al rekening mee gehouden. Het was niet de vraag óf hij komt, maar wannéér. Nou, vandaag dus.

Met mezelf en mijn peut had ik afgesproken om deze week tijdens haar afwezigheid toch lekker te gaan fietsen. De eerste twee dagen ging niet, er zouden bestellingen komen en dan is het wel handig als er iemand thuis is om ze aan te nemen.

Woensdag vroeg wakker geworden zoals gewoonlijk en besloten die dag te gaan fietsen en thuis niet vertellen waarheen, want “dat is te ver weg, dat haal je niet” wilde ik niet horen. Alleen mijn jongere online broertje wist wat ik ging doen en hij wenst me succes.

De mobielhouder op het fietsstuur geplaatst, de Fit-app van google aangezet, de maps van google mochten me laten zien en horen hoe ik moest fietsen, verdwalen lukt me nog steeds heel erg goed.

Het ging lekker, weinig wind, juiste temperatuur en ik had er een lekker tempo in en was bij mijn doel voor ik het in de gaten had. De Makro, daar wilde ik heen. Heen en terug is dat zo’n beetje dezelfde afstand die ik zou rijden als ik op de fiets naar zoonlief zou gaan.

De app van de fietsersbond gaf aan dat ik met mijn snelheid er een 50 minuten over zou doen en dat klopte. Super, dat ging dus lekker. Nu eventjes de dingen halen die ik nodig heb en dan hup, weer naar huis.

Met de arthose is het handig dat je handschoenen aandoet, anders gaat het mis met de handen en vingers. Dus braaf die dingen aan gedaan, ook op de terugweg. Tot het moment dat je voelt dat je handen wel heel erg warm worden en ik dus even gestopt ben om ze uit te trekken. Straks zien we wel wat er gebeurd. Bleek niks te zijn gelukkig.

Naar huis toe had ik een lichte tegenwind, maar ik had er geen last van. Ook dat ging goed, lekker tempo en toen ik thuis kwam, stond manlief toevallig met in de tuin en was verbaasd dat ik alweer terug was.

We waren beiden heel erg verbaasd dat ik geen fluitende longen had, niet buiten adem was en gewoon kon spreken alsof ik alleen de planten had water gegeven. Niks aan de hand dus.

Wel moe natuurlijk, maar ook super trots op mezelf dat ik dit gedaan heb en me zo goed voelde. We wisten allebei dat ik nog wel de reactie van mijn lijf zou krijgen dat dan zeer heftig laat merken niet van deze geintjes te zijn gediend.

Maakt niet uit, laat maar komen, het was het waard. Ik heb iets wat onmogelijk leek toch kunnen doen. Dat gaf me een super gevoel, zo alsof je op een hoge zwevende wolk zit en daar wilt blijven zitten genieten.

Donderdag heb ik doelbewust een rustdag genomen. Lekker boek, de radio aan, glas water bij de hand (trouwens, ik bedenk net dat ik mijn waterfles altijd meeneem als ik ga fietsen of naar fysio ga, maar ik heb er onderweg niet van gedronken. Ook nieuw voor me.)

Vrijdag ook een rustige dag, even fruit halen op de markt en tussen de middag een visje. Na het middageten ga ik zoals elke dag even liggen, maar de slaap wilde niet komen. Dan maar weer met dat boek verder.

Dan voel ik ineens mijn energie weg trekken, alsof je een ballon laat leeglopen. Het was te verwachten, maar kwam toch beduidend later dan ik had verwacht. Ik hoor peut al denken: “dat komt omdat je conditie beter wordt!”

Het is nu vrijdagavond, glas water en mijn favoriete violist André Rieu opgezet, ik voel dat dat goed doet. Ik zal me nog wel een paar dagen leeg voel, maar ik ben blij dat ik het toch had kunnen doen.

Die moker, als hij weg is weet ik dat hij volgende keer bij een dergelijke activiteit weer terug zal komen, maar ik heb het er voor over en kijk nog steeds graag naar het screenshot van de fitapp die me keer op keer vertelt dat ik goed bezig ben. En dat is wat voor belangrijk is, moker of niet.