(On)mogelijkheden

Jezelf een doel stellen kan geen kwaad. Het doel proberen te halen kan ook geen kwaad. Het doel bijstellen moet soms gebeuren.

Na 1,5 jaar trainen bij fysio om de conditie te verbeteren probeer ik het doel te halen wat ik in het begin mezelf had voorgenomen: dit jaar de avondvierdaagse te gaan lopen. Dat was het trainingsdoel. Hoog ingezet om direct voor het maximale te gaan: de 10km.

De fysiotherapeuten stonden achter dat idee en stimuleerden me. Kreeg ik ski stokken te leen om daarmee te lopen. Dat beviel me niet, ik loop liever met mijn eigen krukken in plaats van die stokken. Lief bedoeld, maar nee, dank je wel.

Mijn gezin kent me en zegt dat het onmogelijk is dat ik de avondvierdaagse ga lopen. De hond uitlaten is 1,5km in 20 minuten en dan ben ik al doodmoe. Dus die avondvierdaagse kon ik op mijn buik schrijven!

Nou weet vrijwel iedereen die mij goed kent dat luisteren niet echt mijn sterkste punt is. En dan bedoel ik luisteren naar dat lijf van me. Dat lijf dat me nogal eens een keer dwars zit. Ben al een paar weken weer misselijk en moet regelmatig overgeven.

Nu dus toch maar even geluisterd naar dat lijf en direct van fysiotherapie naar huisarts gegaan. Zitten beiden in hetzelfde gebouw dus lekker makkelijk.

Dokter onderzoekt me, kan niks vinden en ziet op zijn scherm staan dat al diverse artsen, internisten, neurologen, longartsen al geprobeerd hebben die misselijkheid te onderzoeken, maar er is nooit wat gevonden. Dus maar even bloed laten prikken (D en B12 dan ook direct maar even checken). Urine inleveren en volgende week bellen voor de uitslagen. Wel een zetpil gekregen tegen de misselijkheid en het overgeven.

En echt luisteren, hoe reageert het lijf als je besluit om tóch de avondvierdaagse te lopen? Verbazingwekkend goed.

Wel had ik in de gaten dat het doel van 10km toch echt níet haalbaar is en ik heb ingeschreven voor de mindervalidenafstand van 2,5km. De 5 leek me ook nog te zwaar. Want trainen en oefenen vooraf had ik natuurlijk niet gedaan, was ik te moe voor.

Dan komt de avond dat je gaat lopen. Er werd gezegd de pijltjes te volgen en dan zou het wel goedkomen. De eerste avond lopen ging super goed. Heerlijk gewoon om zo met je dochter te lopen. Je bent dan samen en je komt ook samen aan het praten. Voor ik het wist waren we klaar met lopen.

Tweede dag ging net zo makkelijk als de eerste dag. Bij thuiskomst eerst even lekker douchen en bijkomen. Het lijf hersteld zich wonderbaarlijk goed na deze twee wandelingen van 2,5km.

De derde dag een rekenfout gemaakt: 2 uur lang de badkamer soppen en dan denken dat je straffeloos weer in de avond kunt gaan lopen. Nope, het lijf zei keihard NEE.

Toch gaan en proberen een stuk te lopen. Komt de man van de organisatie en vraagt hoeveel wij nou eigenlijk lopen? De 2,5 zeggen we dan en we volgen de pijltjes zoals ons werd gezegd. Verbaasd en met grote ogen kijkt hij ons aan. Er zijn geen pijltjes voor de 2,5km, wel voor de 5 en de 10km. Wij hebben dus twee dagen de 5 gelopen en lichamelijk heb ik er niks van gemerkt.

Deze avond toch maar een klein stukje gelopen en toch het stempeltje gekregen (want we hadden de totale afstand al op maandag en dinsdag gelopen). De laatste avond toch de enige echte 2,5km gelopen. Route uitgeprint en meegenomen.

De man begroet ons weer als we na de laatste wandeling weer terugkomen en heeft diep respect voor me dat het me tóch is gelukt. Zelf ben ik op dat moment te moe om euforisch te zijn dat het me is gelukt.

Fysio vanmorgen zei dat ze zagen lopen en van twee van hen kreeg ik een dikke knuffel omdat het onmogelijke tóch mogelijk bleek te zijn. En nu? Nu voel ik een triomfantelijke blijdschap dat het me tóch gelukt is iets te doen wat iedereen (en ik stiekem ook) voor onmogelijk heeft gehouden.

Grote kans dat ik dit weekend de rekening gepresenteerd krijg van mijn lijf, maar het is het waard geweest. Gewoon vanaf morgenochtend veel rusten. Vanavond nog muziekavond op school, daarna rusten een paar dagen.