Schrik

Het nieuwe jaar is net begonnen en ik heb er zin in. Heb van de longarts een verwijzing gekregen voor chronische fysiotherapie. Daar heb ik om gevraagd omdat ik harder wil gaan werken aan mijn conditie en ademhaling.

Dan vertelt Josina me dat sarco niet alleen de longen betreft. Dat wist ik al, het zit ook in mijn ogen en de huid.

“En die staalkabels in mijn benen dan?” werd er gevraagd. Ik dacht dat dat lag aan de training en fysiotherapie. Ook beweeg ik meer en dat is iets wat in geen jaren meer is gebeurd. Dat zal het toch wel zijn, dacht ik dus.

Vandaag lees ik een verhaal van ons aller Rob en schrik me dood. Niet meer kunnen opstaan als je geknield of gehurkt hebt? Lopen is moeilijker? Trillende handen, fijne motoriek werkt niet meer zo goed? Geheugen is ook niet meer zoals het was? Erg veel zweten?

Dat heb ik! Hoort dit ook bij sarco? Dat heb ik tot nu toe niet in de gaten gehad. Dacht dat het bij de leeftijd hoorde en bij de inspanningen die ik nu verricht met training.

Ik geloof dat ik mijn nieuwe therapeut nu ook begrijp toen ze zei: “ik ga je leren ermee om te gaan!” Ik kan met mijn longen, ogen en huid omgaan, geen probleem. Daar heb ik diverse arts controle’s voor.

Maar zij zag iets in mij wat ik zelf nog niet wist (zou ik het niet hebben wíllen zien??), maar wat anderen dus al wel zagen.

Dacht ik dat ik mezelf goed kende. Ik moet mezelf dus nog leren kennen. Je bent nooit te oud om te leren, zeggen ze. Ook dit gaat me lukken, ze mag me van alles leren als mijn lijf er maar beter van wordt.

Dan rijst bij mij ook automatisch de vraag: waar komen die staalkabels dan vandaan? De ene dag heb ik er heftig last van en kan dan bijna niet lopen omdat ik door mijn benen zak en dreig te vallen, de andere dag is er niks aan de hand. Mag therapeut lekker naar kijken.

Volgens mij heb ik nog veel te leren. Ik laat het maar op me af komen.