Tempo

Zoals iedereen inmiddels wel weet ben ik sinds 2020 gaan fietsen. De reden is ook bekend, want door de corona (helaas niet dat lekkere Mexicaanse biertje) mochten we niet meer naar fysio.

De eerste paar weken had ik zoiets van lekker! Vakantie! Maar als dat langer gaat duren en je lijf gewend is dat er 2x per week flink actief gewerkt wordt, gaat er toch iets knagen.

Er komt kracht verlies, de energie (voor zover aanwezig) wordt minder, mijn hoofd zat in een nevel, een mist en het lijf protesteerde ook.

Dan proberen te gaan fietsen en jullie weten dat ik, als kampioen verdwalen, een app gebruik die ervoor zorgt dat ik weer veilig thuis kom.

Eerst rondjes van 2,5 kilometer en langzaam uitbouwen tot 10 of zelfs 15 kilometer. Na zo’n afstand ben ik natuurlijk wel moe en kan ik de rest van de dag niet veel meer, maakt niet uit: ik heb het toch maar ff gedaan.

Inmiddels zijn we 2,5 jaar verder en ik fiets nog steeds heel erg veel. En sinds ik in mei van dit jaar een ander pufje heb gekregen, is dat eeuwige fluiten van mijn longen bij actief bezig zijn, helemaal weg. Ook de Mack is verdwenen en ik vind dat heerlijk.

Als ik nu thuiskom van een stuk fietsen, kan ik gewoon antwoord geven op de vraag waarheen ik ben geweest, zonder dat ik buiten adem ben. Gewoon alsof ik op de bank zit te lezen.

Mijn zeer lieve peut heb ik verteld dat ik daarover verbaasd was. Ze heeft me uitgelegd dat dat nieuwe pufje ervoor zorgt dat de longblaasjes verder openstaan en dat zorgt ervoor dat ik beter kan ademen en ja, de energie die ik ineens heb, komt ook daardoor. Dank je lieve peut, ik hou van jou (al wist je dat al).

Met deze energie ga ik verder fietsen. Laat ik eens gek doen, het is mooi weer en ik ga naar de Makro fietsen. Dat is ca 12 kilometer bij ons vandaan, heen en terug dus 24 kilometer.

Op 4 mei fiets ik daar heen, doe boodschappen en fiets weer terug. De totale tijd qua fietsen, als ik niet fiets zet ik de app op pauze, was toen 1 uur en 40 minuten. En ik was aanspreekbaar toen ik weer thuis kwam, geen fluitende longen, geen Mack.

Wat er voor een gevoel door me heen gaat, is met geen pen te beschrijven. Het geeft me een goed gevoel en motiveert me nóg

Vorige week moest ik weer naar de Makro en was eerder thuis dan ik had verwacht. Vorige keer was toch iets meer dan 1,5 uur? De app zegt dat ik nu 1 uur en 28 minuten heb gefietst.

Ga ik sneller dan zonder dat ik het in de gaten heb? Ja, eigenlijk wel. De fiets heeft 7 versnellingen en meestal heb ik hem in zijn 4 staan. Maar dat gaat langzaam en saai, dus tandje erbij en zwaarder zetten.

Na de 5e versnelling zit ik al gauw op de 6e versnelling. Hé, het lijkt wel of ik vlieg. Dit gaat lekker. Het trapt inmiddels niet zo zwaar meer en het tempo bevalt me. En dan kijk ik naar de versnellingshendel en die staat op 7. De zwaarste versnelling dus. Zeik niet, het is niet zwaar, het trapt lekker weg.

Dan kijk ik voor de gein op mijn app wat mijn fiets snelheid is. 18 kilometer per uur? Ik? Hoe kan dat dan?

2,5 jaar fietsen doet wat met je conditie. Nou hadden peut en longarts dat ook al gezegd en wist ik het ook wel, maar als je de fiets snelheden van nu gaat vergelijken met dat van vorig jaar krijg ik een warm en trots gevoel.

Dit ben ik en dit doe ik. Ik doe wat ik gedacht had nooit te kunnen. En er is geen grotere stimulans dan dit om door te blijven gaan met deze inmiddels leuk geworden hobby.

Op de foto zie je twee screenshots van het fietsen. Eén van vorig jaar en één van dit jaar, beiden naar en terug van de Aldi in Zevenaar, zelfde route, zelfde afstand. Alleen een ander tempo met fietsen.

We gaan nu richting herfst en winter en ik blijf gewoon doorgaan. Weet je hoe mooi de natuurlijke omgeving is in de herfst en winter? Prachtig om langs de landerijen te fietsen. De kleuren, de geuren en mijn energie…. Herfst, kom maar. Ik ben er klaar voor.