Trots en moe

Ik heb er tegenop gezien: 2 avonden op school zitten van zeven tot tien uur in de avond omdat onze lieve dochter een On Stage heeft. Volgend jaar doet ze examen VWO6 en muziek zit in haar pakket.Deze twee avonden tellen mee voor haar eindexamen, dus gaan we vol goede moed mee en steunen haar.

Of ik me heb voorbereid? Ja en nee. Mijn hoofd verheugde zich erop, mijn lijf had iets van “dit gaan we dus echt niet doen!”

En ik? Ik ga ervoor. Maandag niet wezen trainen bij fysio (sorry lijf) maar rustig aan gedaan om krachten te verzamelen voor de twee muziekavonden. Veel rusten en slapen.

Dinsdagavond en woensdagavond zijn de optredens. Een half uur voor het begin van On Stage aanwezig zijn omdat de leerlingen nog een laatste mogelijkheid hebben even alles door te nemen.

Wij, ouders, mogen nog niet de zaal in en staan dus een half uur op de gang te wachten. Nu kan ik niet lang staan en ben gewoon op de trap naar de tweede verdieping gaan zitten. Ik werd wel raar aangekeken, maar wat ik niet kan, kan ik niet!

Dan mogen we rond half acht de zaal in. Een plek gezocht waar we het goed konden zien en ik mijn lange benen ook kwijt kan. Stoelen zitten niet zo geweldig, maar het is voor Robin, dus kiezen op elkaar en zitten blijven. Na ruim een uur is er pauze, dus een bakje koffie gedronken en Robin compliment gegeven om haar optreden. Daarna de tweede helft van de avond. Rond tien uur is het afgelopen.

Doodmoe en gelukkig en trots komen we thuis en ik zet wat ik op mijn mobiel heb gefilmd direct op youtube zodat we het kunnen bekijken en zij zichzelf kan zien en horen.

Twee dodelijk vermoeiende avonden gehad, maar ik heb het er voor over gehad. Nu gewoon rustig aan blijven doen en een paar dagen bijkomen.

Dit filmpje is van haar tweede avond. Ben zo trots op haar.

​​