Verstandig doen

Vandaag ga ik iets engs doen. Ik ga verstandig zijn. En ja, lief sarco-broertje, je mag keihard lachen. Verstandig zijn past net zo goed bij mij als een kilometer lopen zonder evenwichtsproblemen, of als een ui snijden zonder mezelf in de vingers te snijden.

Het advies is altijd dat je ook een keer rust moet nemen als je actief bezig bent. En dan ook écht rust, zonder dat je ineens besluit te gaan stofzuigen, wasje vouwen, bed verschonen.

Nee, vandaag neem ik écht rust, ik luister naar de adviezen. Tussen luisteren en doen zit meestal een groot verschil, vandaag is het luisteren én doen.

Waarom doe ik dat? Afgelopen vrijdag heel intensief bezig geweest bij fysio, een aangepaste oefening die leuk is, maar de 1e keer toch pittiger bleek te zijn dan ik had verwacht. Zaterdag heb ik een kleine 12 km op de fiets weggetrapt, het was er het juiste weer voor.

Morgenochtend ga ik naar iemand die 7,4 km hier vandaan woont, tel de kilometers maar even bij elkaar op voor als ik weer thuis ben. Zal tegen de 15 liggen vermoed ik dan. Dinsdag dan weer bij mijn peut aan het werk een uur lang, dat doet me altijd goed.

Maar waar blijft dan de mogelijkheid tot herstel van mijn lijf als ik vandaag ook weer ga fietsen? Je kunt er op rekenen dat de sarco, arthrose of welke andere kwaal dan ook, een keer de rekening stuurt en ik weer een tijd uitgeschakeld ben en niks meer kan, behalve weer energie en kracht verliezen. Achteruitgang dus, dat is niet waarom ik zo hard aan het werk ben om betere conditie en uithoudingsvermogen te krijgen.

Wel merk ik dat de turbo in mijn lijf, weer terug begint te komen. Vorig jaar om deze tijd in een zeer zware periode voor ons, is de turbo verdwenen en ik vond het wel prima zo. Ik kon niet meer.

Het gaat nu weer een heel stuk beter, de kracht en wil om te fietsen is er ook weer, geholpen natuurlijk door het mooie weer op dit moment. Maar als de turbo echt weer helemaal terug zou komen, hoop ik dat hij dit keer wel een aan en uit knopje heeft.

Anderen zien mij dan bezig met van alles en nog wat, zien dat ik dreig over mijn grenzen heen te gaan terwijl ik dat nog niet eens voel. Tot het te laat is, niet gevoelt, wel hard aangekomen.

Dat slakkengangetje van het afgelopen jaar beviel me veel beter en ik wil dat ook blijven volhouden. Rustig, in een slow motion modus de dingen doen. Vreet veel minder kracht en energie.

Vandaag dus verstandig zijn, glas water, Sky Radio en een goed boek, dat zal het worden en niks meer. Eens kijken hoe me dat aan het eind van de dag bevalt. Of zou ik dan het gevoel hebben dat ik lui ben en niks gedaan heb? Dat gevoel heb ik wel vaker.

Terwijl ik dondersgoed weet dat rust belangrijk is en toch dan het gevoel hebben lui te zijn. Volgens mij moet ik doen wat ik eerder als eens schreef: omdenken. Rust is niet lui zijn, rust is herstellen zodat je de volgende dag ook nog wat kunt doen. Dat is waar ik aan moet gaan denken.

Verstandig doen, ik zal het nog wel leren. Je bent nooit te oud om te leren zeggen ze altijd. We zullen het zien.