Vertrouw op jezelf

Ken je dat gevoel? Dat je een auto ongeluk hebt gehad en toch weer achter het stuur moet? Of dat je met je fiets bent gevallen, je overal schrammen hebt en je na een week (fiets heeft een week bij de fietsenmaker gestaan. Iets met een gescheurde schijf voor de handrem) weer moet gaan fietsen en het niet durft?

In die week heb ik meer gelopen, gedwongen omdat de fiets er niet was. Blijkt het lopen nog leuk te zijn ook nog. En die rugzak op de rug is niet alleen voor scholieren. Er zijn er veel meer met een rugzak. Kun je veel boodschappen in kwijt en je loopt door het gewicht (2 liter jerrycan melk) ook meteen rechtop.

Dan langzaam pak je toch de fiets weer om hier in de buurt boodschappen te gaan doen. Inmiddels heb ik geleerd dat als de fiets niet wil, ik hier toch weer thuis kom omdat ik nu weet dat ik kan lopen. Geen probleem meer.

Dan plan ik om vandaag op zaterdag naar Zevenaar te fietsen. Het is mooi weer, de zon schijnt, het is vroeg en dus niet druk op de weg. Dan kijken op de weer app hoeveel wind er is, 11 km per uur. Dat is veel! Zeur niet, je hebt wel eens gefietst bij 18 km per uur.

Ik betrap mezelf erop dat ik niet goed durf, terwijl ik weet dat ik het toch echt wel kan. Stel dat de fiets weer stuk gaat? Je kunt nu lopen, 4 km heb je al gedaan en als je rustig aan doet kom je met 6 km ook wel thuis, fiets aan de hand en slakkengangetje.

De fietstas gevuld met wat er in de glasbak en en voorzichtig op de pedalen. Dan merk ik dat de fiets aanvoelt als nieuw. De versnelling loopt soepel en zonder dat ik het in de gaten heb, fiets ik niet in de 3e versnelling van de 7, maar een lekker tempo in de 5e versnelling.

Dat geeft een goed gevoel en ik trap vrolijk door. Bij een verkeerslicht stop ik ruim van te voren met trappen, de handrem nog even uittesten of die het goed doet bij lage snelheid. Hij werkt goed en ik sta stil zonder problemen.

Wat een energie krijg ik daarvan. Voordat ik op de fiets zat vanmorgen had ik zoiets van “doe maar niet, stel dat het mis gaat!” En dan, op de bank blijven zitten en niet meer bewegen? Weer terug naar 7 jaar geleden? Echt niet, dat nooit meer. Niet zeuren dus; opstappen.

Nu zit ik thuis op de bank, glas cappuccino binnen handbereik en schrijf deze blog. Heb ik toch mijn twijfels over mezelf overwonnen en toch een lekker stuk gefietst.

Iedereen ziet dat ik het kan, ik vaak zelf ook. Maar twijfelen of iets wel of niet lukt heb ik ook vaak. Het wordt tijd dat ik meer in mezelf ga geloven in wat ik wel kan en niet in wat er mis kan gaan.

Ik heb heerlijk gefietst en ben trots op mezelf. Na 2 weken niet fietsen toch zonder problemen met de ademhaling gewoon het huishouden kunnen doen. Kan ik dus toch meer dan ik dacht. Lekker zo, vast houden dat gevoel.