Zeef

Wat zijn de ergste twee symptomen van ziek zijn? De dodelijke vermoeidheid en een geheugen als een gatenkaas. Hoewel, bij een gatenkaas zit nog genoeg kaas naast de gaten. Je kunt beter zeggen van een geheugen als een zeef: wat erin komt verdwijnt direct weer.

Dochterlief had een keer een mondeling Duits. Vraag ik haar hoe het ging en ze maakte me blij toen ze zei dat ze er een 9 voor had. Geweldig, goed gedaan meiske. Super trots geef ik haar een knuffel.

Na ongeveer 10 minuten vraag ik haar, hoe haar Duits ging. Ze is erg verbaasd dat ik dat vraag. Ze had toch net verteld dat ze een 9 had? Oh ja, weet ik niks van. Dus zegt ze nog een keer dat ze een 9 heeft. Weer knuffel ik haar en ben ik blij.

Toen ik het haar de 6e keer vroeg vond ze het toch écht niet leuk meer. En ik? Ik kon er niks op zeggen, want ik wist het écht niet meer. Alles wat op korte termijn gebeurd is, raak ik kwijt.

Vroeger, ja dat weet ik nog wel. Klasgenoten “spreek” ik nog op een speciale facebook pagina en we halen leuke herinneringen aan vroeger op. Meester Pulles van de 6e klas had altijd 6 klontjes suiker in zijn thee, de hele klas zat altijd te tellen.

Kengetallen van telefoonnummers weet ik ook aardig te plaatsen als ex telefoniste van een bibliotheekcentrale. Vraagt manlief waar 035 vandaan komt, weet ik dat dat in de buurt van Hilversum is, of Hilversum zelf. 0114 is ergens in Zeeland, 050 is Groningen en omstreken. Dat weet ik allemaal nog wel.

Dat is allemaal van voordat ik ziek werd. Sinds die tijd gaat mijn geheugen steeds verder achteruit.

Als ik nu iets vraag, wordt het aan me uitgelegd. Ik lees het drie keer en hoop dat het blijft hangen. Een maand later kan ik dezelfde vraag stellen, ik ben het helaas toch weer kwijtgeraakt.

Soms durf ik al niks meer te vragen, kans is groot dat ik het antwoord kwijtraak. Of dat men zegt dat je dat toch niet kunt onthouden, hoe goed je ook je best doet. Of dat er gezegd wordt dat er de afgelopen jaren diverse keren je iets is verteld. Maar ik wéét het niet meer!!!

En dat doet pijn! Ik wil niet steeds hetzelfde blijven vragen en steeds dezelfde antwoorden krijgen. Ik wil het 1x vragen en kunnen onthouden.

Ik vraag me af wat erger is, zo’n geheugen of die vermoeidheid. Met die vermoeidheid kan ik omgaan, gewoon gaan liggen en de ogen dichtdoen. Of je dan slaapt of niet, je komt toch tot rust.

Maar dat geheugen? Daar kun je niks aan doen, wat er in gaat, gaat er helaas direct weer uit.

Dus lieve mensen, ik kan er niks aan doen, het lúkt gewoon niet!