Doorgroeien is vaak een kwestie van willen

Laatst geupdate op 24 februari, 2023

Soms heb je het idee dat je aangekomen bent waar je wilt zijn, dat er verder niets méér voor je uit te halen valt. Hoe anders kan het gaan zodra je jezelf nieuwe doelen stelt; je kunt zomaar doorgroeien in een andere rol.

Einde carrière, einde oefening, dat was het dan. Dat was zo’n beetje Klaas zijn eerste gedachte nadat de diagnose (neuro)sarcoïdose goed tot hem was doorgedrongen. Na 40 jaar afscheid moeten nemen van zijn werk en hobby’s; kortom vaarwel zeggen tegen het leven dat hij zo goed kende. Ziek worden is nooit leuk, maar chronisch ziek worden is een ramp. Zeker met een alles beperkende en invaliderende aandoening als sarcoïdose.

En zoiets komt nooit gelegen; alles waar je zo lang voor hebt geleerd en gewerkt wordt overhoop gegooid. Net op het moment dat je denkt alles op de rit te hebben neemt het leven een totaal andere wending; iets waar je niet om hebt gevraagd en zeker niet op zat te wachten.

Bestuursleven

Zo lang hij zich kan heugen is Klaas lid geweest van verenigingen, vakbonden en andere verzamelingen van mensen met eenzelfde interesse. Vanaf het moment dat hij slim genoeg was om net iets meer te weten en te willen doen dan een ander was hij wel in een of andere bestuursfunctie te vinden. Hij heeft ze allemaal gehad: van algemeen bestuurslid tot en met voorzitter, van kleine personeelsclubjes tot een nationale vakbond aan toe. Waarom? Omdat hij graag met andere dingen dan alleen zijn werk bezig was, maar ook omdat hij veel energie kreeg van het helpen van anderen.

Overleven

Dat sarcoïdose een gemene, achterbakse sluipmoordenaar is bleek zo’n acht jaar geleden. Dat was het moment dat zijn lijf de strijd, die het misschien al wel 30 jaar voerde, aan het verliezen was. De ingebouwde weerstand, het herstelvermogen: alles leek langzaam maar zeker te verdwijnen. Naarmate de tijd verstreek begon hij fysiek steeds meer moeite te krijgen met zoiets eenvoudigs als lopen, tillen en opstaan. Klaas heeft dit verschillende jaren kunnen negeren, en heeft op zijn 50e verjaardag zelfs nog een carrièreswitch gemaakt. Terug in de schoolbanken om maar vooral mee te kunnen in de snelle wereld van de ICT, op een niveau dat hij toch wel een beetje beangstigde. Maar doorzetter als hij is deed hij de benodigde HBO-studies en werkte hij met veel plezier in deze, voor hem nieuwe omgeving.

Klaas durft rustig te stellen dat hij zichzelf in al die werkzame jaren nagenoeg nooit heeft ziekgemeld. Hij was volgens hemzelf behoorlijk gezond, en had zelfs nog nooit een echte griep gehad.

Conditioneel was hij in orde, en was zowel in zijn werk- als in zijn privéomgeving altijd druk met van alles en nog wat, had een uitgebreide vrienden- en kennissenkring en ging regelmatig voor werk en plezier op pad over de halve wereld. Kortom: een prima leventje.

Naast al deze bezigheden was hij ook erg druk met zijn grote passie: het biljartspel snooker. Binnen het kleine wereldje van deze sport had hij zich in slechts vier jaar weten op te werken van recreatief speler tot semiprofessioneel scheidsrechter, en later tot officieel ‘referees examiner’. Dat laatste gaf hem het recht kandidaat-scheidsrechters op te leiden, begeleiden, beoordelen en examineren, in principe over de gehele wereld. Maar dit hield ook in dat hij heel veel moest lopen om de mensen goed te kunnen opleiden en volgen, nog even los van alle reizen naar verre, en meestal slecht toegankelijke locaties waar deze sport wordt beoefend. Gezien zijn verslechterende fysieke conditie moest hij noodgedwongen afscheid nemen van dit wereldje; iets waar hij zo hard voor had gewerkt verdween voorgoed uit zijn leven. Voor hem het definitieve “uit” voor alles wat nog met veel beweging te maken had; een zeer pijnlijk afscheid mag hij wel zeggen.

Herkansing

“Ieder nadeel heb z’n voordeel” sprak een Nederlandse voetballegende eens; Klaas heeft lijfelijk ondervonden dat dat klopt! Na de diagnose werd hij direct lid van de SBN, en de dag erop was hij vrijwilliger omdat bleek dat zijn kennis en ervaring zeer welkom waren in de vereniging. Hij kreeg weer een nieuwe uitdaging in zijn leven; een nieuw doel te bereiken en weer een mogelijkheid om anderen te kunnen helpen. Uiteraard met ‘benefits’: de vereniging bevat zoveel kennis en ervaring op het gebied van deze aandoening dat hij daar zelf alleen maar beter van kon worden. Een gezamenlijk belang!

Zijn kennis en ervaring in de moderne ICT brachten hem in een rol waarvan hij allang niet meer van durfde te dromen. Hij mocht zichzelf coördinator gaan noemen, belast met de IT-techniek, website- en social media beheer. Een prachtige vrijwilligersjob, gevuld met verantwoordelijkheden en flexibiliteit vereisende uitdagingen, voor zover zijn fysieke en psychische gesteldheid dat toelieten.

Doorgroeien

Twee jaar later, na vele veranderingen en een drastisch gewijzigd ziektebeeld werd Klaas volledig afgekeurd voor zijn werk. Een bittere pil, maar nu beter verwerkt door een totaal nieuwe insteek: zoveel mogelijk energie steken in zijn werk voor de SBN. Niet alleen voor de vereniging, maar vooral voor zichzelf. Op deze manier zou hij zijn gevoel van eigenwaarde behouden, en zich daarbij ook nog eens nuttig kunnen maken voor de maatschappij. Maar daar stopte het niet mee; inmiddels is hij op verzoek van de toenmalige vrijwilligerscoördinator toegetreden tot het bestuur van de vereniging, waarmee voor hem het cirkeltje weer rond is. Hij is weer daar waar hij denkt thuis te horen: in een besturende rol binnen een warme organisatie, waarin hij zichzelf weer verder kan ontplooien om nog meer te kunnen bieden aan hen die dat nodig hebben.

Deze ziekte is niet het eind van alles; het is voor hem een nieuw begin van iets moois. Deze kans laat hij zich niet ontnemen; wellicht heeft het leven nog veel meer voor hem in petto. ‘Capto casu tuo’: Grijp je kans!