Mijn stappenteller telt

Jaren heb ik mij druk gemaakt om de vele pakketjes die bij ons thuis op de deurmat vielen. Mijn kind had nogal een snelle hand om spotgoedkope producten uit China te halen. Ik heb hem zelfs tien euro aangeboden om hetzelfde product drie straten verderop te gaan kopen. Een beetje meer beweging kan geen kwaad en laten we vooral de lokale economie stimuleren. Hij dacht hier anders over.

Ingaan tegen conditieverlies

Nu moet ik toegeven dat sommige pakketjes mijn aandacht hebben getrokken: bijvoorbeeld de stappenteller. De tijd, mijn stappen en mijn calorieverbruik zouden erop te raadplegen zijn. Dit stond mij aan en met liefde bestelde mijn 14-jarige van toen die stappenteller voor mij. Uiteraard hoorde hij graag van mij terug hoe interessant en uniek zijn pakketjes uit China waren.

Met die stappenteller werden mijn stappen zichtbaar voor mezelf. Hoeveel loop ik eigenlijk op een dag? Is een uurtje bodyshape gelijk aan de stappen die ik op de werkvloer afleg? Hoeveel stappen zet ik bij die zes minuten op de loopband bij de fysio? Zou ik fitter worden als die stappenteller mij motiveert om meer te wandelen op een dag?

Ik ben docent en ik sta liever voor de klas dan dat ik zit. Dit heeft met mijn lengte te maken, ik moet immers langs en over die grote puberlijven kijken. Als ik sta, oefen ik meer controle op mijn leerlingen uit. Door naar leerlingen toe te lopen, check ik meteen of ze daadwerkelijk aan het werk zijn. Ik ervaar het als prettig om geen zittend beroep te hebben, hoewel ik moet toegeven dat ik meer zit tijdens het lesgeven sinds de persoonlijke laptop voor de docent op mijn school is ingevoerd.

Op mijn werk blijkt de stappenteller inmiddels zeer populair. De stappen tussen collega’s worden zelfs met elkaar vergeleken en ik erken dat dit leuk is. Maar hoe goed ik ook mijn best doe, in de avond heb ik niet het aantal stappen dat de conciërges al rond het middaguur hebben. Laat staan dat ik het aantal stappen van de collega’s haal die op het sportveld werken.

Vaantje verdiend

8.000 stappen wil ik als trotse sarcoïdosepatiënt per dag lopen. Als ik die haal, trilt de stappenteller en zie ik een vaantje. Als een kind zo blij natuurlijk. Dat vaantje halen betekent overigens meer, zeker als er een tweevoud van 8.000 stappen om mijn pols geteld wordt. Bewegen is ontspannen voor mij. Hoe meer stappen, hoe meer ik de tijd heb genomen om me te ontspannen.

Het gaat mij om dat gevoel erna. Het is fijn om te sporten en ik ben zo blij dat het mij als longpatiënt nog lukt. Toegegeven, tijdens het uur bodyshape op de sportschool moet ik wat smokkelen, maar ik doe het. Op zo’n rotochtend dat al die sarco-beestjes in mijn lijf lijken te krioelen en ik liever niet opsta, pak ik toch die sporttas op en beweeg ik voort tussen zo’n 25 sportvrouwen in een work-out zaal. Er gebeurt iets met me, er wordt een stofje aangemaakt waardoor ik de dag beter doorkom. Het goede gevoel komt na de douche. Heerlijk.

Verbindende factor

Bewegen heeft een verbindende factor. Door de sport bij de fysio of op de sportschool ben je in contact met anderen. Je hoort de levensverhalen van anderen. Bij de sportschool zie ik in die vele spiegels hoe succesvol die mensen zijn. Het is natuurlijk mijn interpretatie, want mijn contact met de dames is minimaal. Maar ik doe er niet voor onder: ik als chronisch zieke ben even gelijk aan de andere sporters. Ik hijg alleen een beetje eerder en meer, maar dat blijft volkomen onopgemerkt met die muziek.

Daarentegen is het bewegen in de natuur dubbele winst. Ik word er helemaal gelukkig van als ik een eekhoorn voorbij zie schieten. De zonsopkomst of -ondergang in de natuur blijft magisch. De geluiden zijn anders. Ik vergeet de stress van mijn werk en de tijd. Van het doorstappen gaat mijn hart sneller kloppen.

Ook is het fijn om met wat buurtjes of vrienden te wandelen. De gesprekken hebben een helende werking en zelfs als de pijntjes hier en daar (phpd), schoonmoedertalk en ditjes en datjes worden besproken knap ik op. Ik merk dat ik af en toe het babbelen tijdens de wandeling moet laten, het heeft me dan te veel energie gekost. Ik ga hijgen of langzamer lopen. Gelukkig weet mijn gezelschap onderhand de reden en is uitleg hierbij onnodig. We wandelen zwijgzaam verder.

Gewicht

Behalve de stappenteller heb ik nog een motivatiefactor om goed te bewegen. Dit is mijn gewicht. Ik houd van gezond koken en eten, maar helaas ook van suiker. Hoe je het ook wendt of keert, je bent gezonder als je gewicht klopt. Bovendien moet ik elke kilo meer die trap op zeulen. En die trap op blijft mij moeite kosten. Dus heb ik mij tegoed gedaan aan te veel suiker? Lopen! Het liefst een rondje meer.

Dat lopen is geen straf. Het evenwicht bewaren tussen eten en bewegen levert mij veel op en dat voelt goed. Die stappenteller herinnert mij aan mijn doel en geeft mij gelukkig niet een schuldgevoel als die op twee- of drieduizend stappen blijft staan. Die stappenteller heeft immers niet de rit van bijna 10 kilometer met de e-bike naar mijn werk meegenomen. En anders wat dan nog? Ik weiger om gezondheidsgoeroe te worden.

Tegenwicht

Sarcoïdose pakt je conditie af. Ik voel dat ik er tegenin moet gaan, tegenwicht moet bieden. Daar heb ik met behulp van de stappenteller een betere modus voor gevonden en ik voel mij daardoor fit. Die stappen die ik in de vakantie in het warme en prachtige Montenegro zet zijn zo geteld trager, maar verruimen in die hoedanigheid mijn geest. De blik op de stappenteller doet er niet toe. Niet alles hoeft afgewogen te worden.

Mobiliteit in het hoofd is mij het meeste waard. Bewegen bespoedigt dat, maar frisse gedachtes krijg ik ook door een goed boek te lezen. Door te lezen reis ik door de tijd, door stad en land. Tot China aan toe.

De bestellingen uit China van zoonlief zijn afgenomen. Op verzoek van opa, oma en zijn tantes heeft hij nog breed glimlachend vele stappentellers bijbesteld. De familie voelt zich fitter en dat telt.